Dolfijnenslachting: Een wrede realiteit

Bestaan ze echt? Ja, ze bestaan echt. 'Te barbaars voor woorden', 'uit vroegere tijden', 'dierenmishandeling' en 'onmiskenbaar wreed' zijn woorden die u wellicht te binnen komen bij het horen en zien over de jaarlijkse dolfijnenslachtingen in Denemarken en Japan.

Inhoud

• Jaarlijkse slachting
• De jacht
• Overbevissing
• Zware metalen
• Traditie
• Partij voor de Dieren
• Documentaire

Jaarlijkse slachting

Elk jaar worden er in een baai in Japan en op de Faeröereilanden bij Denemarken een enorme massa dolfijnen bij elkaar gedreven. Op gruwelijke wijze worden de dieren vermoord in één groot bloedbad. Het water van de baai kleurt totaal rood. Vooral Japan heeft een groot aandeel in de drijfjachten omdat er jaarlijks grote groepen dolfijnen langs de kust trekken. Er worden daar jaarlijks zo’n 23.000 stuks geslacht. In de rest van de wereld worden op dezelfde wijze nog eens 7000 dolfijnen vermoord.

In Japan worden een stuk of 100 van de dolfijnen apart gehouden en verkocht over de hele wereld aan dolfinaria, aquaria en toeristische instellingen waar gezwommen wordt met dolfijnen. Ook dolfinarium Harderwijk is wel eens op dergelijke wijze aan dolfijnen gekomen. Als we bedenken dat een levende dolfijn al gauw zo’n 50.000 tot 150.000 dollar oplevert, is gauw berekend dat de Japanners enorme winst maken op deze dieren die zij gratis uit zee vissen.

De jacht

Met motorboten worden groepen dolfijnen richting een baai gedreven. Hier worden metalen staven bij gebruikt. Deze laten ze in het water en slaan er op. Dat verstoort de sonar van de dolfijnen en desoriënteert hen. Door het lawaai slaan de dolfijnen op de vlucht. De groep wordt vervolgens naar een baai gedreven waarop deze wordt afgesloten met een net.

Tientallen dolfijnen worden verwond met een speer zodat ze niet meer kunnen zwemmen of vluchten. Dolfijnen zijn zeer sociaal en blijven altijd bij elkaar. Als er een gewond dier is die niet verder kan, blijven de andere dolfijnen ook.

De netten zijn niet waarneembaar voor de dolfijnen. Het water is te troebel en met hun sonar kunnen ze de netten ook niet waarnemen. Veel dolfijnen raken er daardoor in verstrikt en verdrinken.

De volgende dag worden de dieren met behulp van de netten dichter naar het strand gedreven. Mensen van dolfinaria staan klaar om geschikte dolfijnen uit te zoeken. De dolfijnen raken compleet in paniek en veel dieren verdrinken. Jongen raken hun moeders kwijt en de dieren schreeuwen om elkaar weer te vinden of van pijn of paniek.

De dolfijnen worden met speren in bedwang gehouden. Zodra ze zwak zijn geworden van pijn en hun wonden worden ze aan hun staart uit het water getakeld en op vrachtwagens geladen. Ze worden naar een slachthuis gebracht waar ze vaak nog levend aankomen. Een dolfijn heeft longen en stikt niet boven water. Wel hebben ze enorm last van de zwaartekracht. Hier zijn de dieren niet aan gewend en dat veroorzaakt bijzonder veel pijn. In het slachthuis worden de dieren zij aan zij in rijen gelegd. Pas als ze allemaal liggen, wordt hun keel door gesneden. Hierop bloeden zij langzaam dood.

Deze jacht vindt om de paar dagen plaats gedurende een half jaar in het dolfijnenseizoen.

Overbevissing

De Japanners voeren als belangrijke reden voor de slachting aan dat de dolfijnen te veel vis op eten en zo zorgen voor een teruglopende visstand. In werkelijkheid zijn het de Japanners zelf die te veel vissen. In het algemeen kan gezegd worden dat het aantal dolfijnen over de heel wereld terug loopt en niet dat er te veel zijn. Kleinere dolfijnsoorten worden niet beschermd door een vangverbod zoals wel het geval is bij walvissen en grote dolfijnsoorten als de orka.

Hoewel het dus niet verboden is om de dolfijnen te vangen, voelt Japan wel aan dat de manier waarop niet door de beugel kan. Daarom is de jaarlijkse drijfjacht naar een baai in Taiji wat in en natuurreservaat ligt geheim. Toeschouwers worden geweerd en mensen die filmen krijgen met de jagers aan de stok. Er staan grote borden met “Keep out’ erop. Bewoners houden de slachtingen geheim.

Zware metalen

Het gekke is dat de Japanners niet of nauwelijks dolfijnen vlees eten. Over het algemeen zijn het grote natuurliefhebbers. De meeste Japanners hebben zelfs geen weet van deze jachten. De Japanse media schrijft hier nauwelijks over. Bij het zien van filmpjes verafschuwen Japanners dit echter. Omdat het vlees niet voor mensen verkocht wordt, verdwijnt het meeste dolfijnenvlees daarom in dierenvoeding. Japan heeft een zeer grote dierenvoedingsindustrie waar ze dit vlees makkelijk kwijt kunnen.

Dit dolfijnenvlees is echter niet gezond. Het zit vol zware metalen. Mensen uit het dorpje Minamata zijn rond 1950 ernstig ziek geworden en 500 mensen zijn overleden door de zware metalen die een fabriek in de buurt in het water loosde. Na onderzoek is gebleken dat dolfijnen die daar gevangen worden nog een hogere concentratie zware metalen in hun vet hebben dan destijds in 1950. Het ligt 10 tot 30 procent hoger dan het toegestane percentage. Ondanks deze berichten gaat men in Taiji gewoon door met de slachtingen en blijft men dolfijnenvlees promoten.

In Denemarken op de Faeröereilanden vinden ook dergelijke slachtingen plaats waarbij het vlees geconsumeerd wordt door de bewoners. Hier is al aangetoond dat dit mede bijdraagt aan de geboorte van misvormde kinderen en een toename van kanker en Alzheimer. Schijnbaar maakt dit de bewoners van de Faeröereilanden niet uit, hoewel het vlees niet meer nodig is om mensen te voeden en dit risico dus makkelijk vermeden kan worden..

Traditie

De lokale overheid van Taiji keurt de jacht goed omdat het al een oude traditie is. Ook op de Faeröereilanden gebeurt dit onder het mom van traditie. Ooit werden daar grienden gevangen om de bevolking tot voedsel te dienen. Tegenwoordig is dit echter alleen nog een culturele traditie en dient het voor jonge mannen om hun mannelijkheid te bewijzen.

Honderden dieren worden naar ondiep water gedreven. Jonge mannen steken de dieren met een stompe haak in hun blaasgat om ze uit het water te halen. Daarna snijden ze de ruggengraat open. Het duurt gemiddeld een half uur voor een dier overlijdt. De slachting vindt plaats in de zomer tijdens het jachtseizoen. Op deze manier worden jaarlijks gemiddeld 1200 dieren gedood.

De lokale overheid zegt dat de mensen daar leven van de visserij en dat er op bepaalde walvisachtigen gejaagd mag worden. In tegenstelling tot de dolfijnen in Japan, zijn de grienden echter wel beschermd in diverse verdragen. Dit houdt de bewoners van de Faeröer niet tegen. De eilanden zijn autonoom en vallen daarmee niet onder de EU regelgeving. Daardoor kan Europa er weinig aan doen.

Partij voor de Dieren

De Partij voor de Dieren heeft inmiddels kamervragen gesteld over deze slachting. De Nederlandse regering kan echter weinig doen vanwege de zelfstandigheid van de Faeröereilanden. Daarop heeft de PvdD een protestmail opgesteld die wij allen kunnen versturen via hun site. Een petitie is aangeboden aan de Japanse ambassade in Brussel

Documentaire

In 2009 is een documentaire gemaakt over de dolfijnenslachtingen in Japan, genaamd The Cove. De film werd bekroond met een Acadamy award voor de Beste Documentaire. Het is een oproep om in actie te komen tegen de massale slachtingen en het waarschuwt tegen de risico’s en gevaren van kwikvergiftiging in dolfijnenvlees. De film wordt verteld vanuit het oogpunt van milieubeschermers. Delen van de film werden stiekem gefilmd met onderwatermicrofoons en camera’s vermomd als rotsen.

De film volgt voormalig dolfijnentrainer Ric O'Barry. Hij was de trainer van de 5 dolfijnen die Flipper vertolkten. Door Flipper kwam er wereldwijd adoratie voor de dolfijnen. Dit heeft ook invloed gehad op het houden van dolfijnen in zee-aquaria. Toen één van de dieren stierf in zijn armen door zijn blaasgat bewust dicht te houden, bewees dat voor Ric dat ze niet in gevangenschap gehouden moeten worden. Sindsdien is hij een voorvechter voor het in vrijheid leven van dolfijnen. Ook is hij in Taiji geweest waar hij werd tegen gehouden door vrijwilligers. In de film wordt dit aan de kaak gesteld alsmede andere misstanden als het gaat om de walvisvangst.

De documentaire heeft voor veel ophef gezorgd in Japan. Drie bioscopen daar wilden de film niet vertonen. Daarop volgde een discussie over de vrijheid van meningsuiting. In folders werd gesproken over een terroristische groepering. De vrijheid van meningsuiting zou niet erkend hoeven te worden als het gaat om werk van terroristen. Ook werd de organisatie Sea Shepherd gelinkt aan de film, wat in werkelijkheid niet het geval is. Uiteindelijk konden zo’n 600 mensen de film toch zien bij een vertoning in Tokio.

Ondanks de vele acties vinden de slachtingen nog steeds doorgang. Tekenen van de protestmail is nog steeds mogelijk op de site van de Partij voor de Dieren.

Lees verder

• Walvisjacht: Niet meer van deze tijd?
• Gevolgen van orka’s in gevangenschap
• De vissenkom van orka Lolita
• Orka Tilikum: met recht een killer whale?
• Orka Keiko: een succesvolle vrijlating?