De keizer van de Zuidpool: de pinguin

Pinguins zijn merkwaardige vogels, ze kunnen niet vliegen, broeden midden in de winter en ze laten de mannetjes op de eieren zitten.

De keizerpinguin

Het is 40 graden onder nul. Het is eind maart en de door de storm onrustige zee aan de rand van Antarctica kondigt de winter aan en snel zal het water voor maanden bevriezen. Het lijkt wel of de kalender in de war is op de Zuidpool. In juni, juli en augustus is de winter het hevigst en de pinguins duiken massaal tussen de golven op. Als torpedos schieten ze seconden later uit de diepte en schuiven op hun buik het ijs op. Het zijn de grootste en mooiste pinguins, met een sneeuwwitte buik, diepzwart 'kostuum' en oplichtende geel-oranje vlekken op de wangen, het zijn de keizers van de zuidpool.

Poolnacht

Als op commando waggelen ze weg, honderden, duizenden, keizerpinguins, altijd de één achter de ander aan in een soort eindeloze karavaan. Zijn het vogels of concertbezoekers op weg naar de zaal? 20 Dagen duurt de voettocht landinwaarts over het ijs. Als ze na 200 kilometer een - door wind beschermd - plekje bereiken, maakt de ondergaande zon het ijs rood oplichtend. Nu breekt de poolnacht aan, met honderd dagen duisternis en het wordt nu echt koud met 50, 60, 70 graden onder nul. De meeste pinguinsoorten brengen hun jongen in de korte zomer aan de ijsvrije kusten groot. Daar vinden ze stenen en rotsen om hun nest op te bouwen en ze kunnen dan vlakbij in de zee vis vangen. De keizerpinguins doen het anders. Zij broeden juist in de koudste tijd van het jaar. Een poolonderzoeker heeft kilo's zware high-tech kleding nodig en dan nog is het niet aangenaam warm. Echter, de keizerpinguins zijn met hun superlichte verenkleed ware overlevingskunstenaars en komen in grote kou tot leven, alsof het lente is. Hun extreem dichte verenkleed, dat regelmatig ingeolied wordt, houdt de ijzige wind tegen. Ze worden ook beschermd door een dikke speklaag. Maar hoe kunnen ze in deze ijzige omgeving hun eieren uitbroeden?

Broeden, een mannenzaak

Dat ze in de kou kunnen broeden, is een handigheidje. Nadat mevrouw pinguin haar ei enige ei gelegd heeft, laat ze het verder over aan haar man. Want broeden is bij de keizerpinguins een mannenzaak. Papa pinguin gaat over het ei heen staan en legt als eierwarmers zijn huidplooien eroverheen. Geen minuut mag meneer pinguin zijn ei verlaten. In de koude lucht zou het meteen bevriezen en knappen. Er zit niets anders voor hem op, dan bijna onbeweeglijk daar te blijven staan, vaak zelfs op zijn hielen, om het ei van de koude grond weg te houden. Dit duurt maandenlang, zonder een hap te eten. Als er ijsstormen over de broedende dieren heen woeden, gaan ze dicht bij elkaar staan, met de rug naar de wind. Iedereen mag een keer in de midden staan, zodat hij even beschermd is tegen de ergste wind.

Het vrouwtje

De pinguinvrouwtjes zijn meteen na het leggen op weg naar de zee gegaan, om daar de buik vol te eten. Ze moeten wel weer terug zijn met eten, als het jong ui het ei komt. De reis is gevaarlijk, want in de zee loeren er zeeluipaarden. Als een pinguinvrouwtje daardoor gepakt wordt, betekent dat de hongerdood voor het kuiken. Meer dan 60 dagen staan en broeden de papapinguins. Dan is eindelijk de polarnacht afgelopen en de eieren gaan open. Een snavel verschijnt, een kopje en al snel is het kuiken uit het ei gekropen. Veilig en warm zit het (met zijn grijze veertjes) op papa's voeten. Het is nu de hoogste tijd dat het vrouwtje terugkomt van zee. Ze heeft een vispapje in haar keel meegenomen en voert daarmee het jong. Nu is eindelijk het mannetje van zijn vaderlijke plicht verlost en mag gaan vissen. Sinds de tocht naar het broedgebied heeft hij 4 maanden lang geen voedsel tot zich genomen. En hij moet nog eens 3 weken volhouden op de terugweg. Later zal hij terugkomen, om een portie voedsel te brengen. Geen mens weet, hoe het kan dat papa en mama pinguin elkaar weer terug kunnen vinden tussen die duizenden pinguins. Zodra de jongen groot genoeg zijn, waggelen ze samen met de ouders naar de kust en het volgende jaar zijn ze zelf de bruid en bruidegom en nemen ze zelf deel aan de tocht naar de broedplaats in de ijzige duisternis van de poolwinter.