De kerkuil, een doeltreffende roofvogel

De kerkuil is een veel voorkomende roofvogel met zowel witte als bruine veren. Deze roofvogel heeft een uitstekende manier van jagen. Zijn dieet bestaat onder andere uit allerlei muizensoorten en ratten. Tijdens de jacht gebruikt hij onder andere zijn scherpe klauwen om zijn prooi te vangen. Hij komt op de meeste continenten op de wereld voor. Het is een nachtdier dat zichzelf overdag verbergt om te kunnen slapen. Hiernaast verbergen de kleinere soorten zich om zichzelf te beschermen tegen allerlei roofdieren.

De Kerkuil

• Benamingen
• Leefgebied
• Uiterlijk
• De jacht & voedsel
• Het nageslacht

Benamingen

De wetenschappelijke benaming voor de kerkuil is 'Tyto alba'. In het Engels wordt hij de 'barn owl' genoemd. Letterlijk vertaald betekent dit 'schuuruil'. Hij behoort tot de familie 'Tytonidae'.

Leefgebied

De kerkuil komt in meer landen voor dan de overige uilensoorten en zelfs vogelsoorten. Hij komt namelijk voor in onder andere:

• Afrika
• Amerika
• Australië
• Azië
• Europa

De exemplaren die zich grotendeels in het noorden bevinden staan er om bekend om dat zij zich gedragen als trekvogels. De exemplaren die zich meer in het zuiden bevinden blijven echter hun gehele leven in hetzelfde gebied. De vogels vermijden alleen de gebieden waar er een extreem klimaat heerst, bijvoorbeeld woestijnen en de poolgebieden.

Overdag

Deze vogels verbergen zich overdag in onder andere boomholtes, rotsspleten, kerktorens en overige gebouwen. Dit doen zij om veilig te kunnen slapen.

Uiterlijk

De vogels hebben een bruin- en witachtige kleur. De bovenkant van zijn kop bevat vlekken terwijl zijn lichaam stippels bevat. De dieren hebben géén oorpluimen zoals veel andere uilensoorten. Hierdoor is het lastig te zien waar zijn oren zich bevinden. Ze hebben lange licht-bevederde poten en een korte staart.

Formaat

Vrouwelijke exemplaren zijn iets groter dan de mannetjes. Vrouwtjes worden tussen de 34 en 40 centimeter lang terwijl de mannetjes zo'n 32 tot 38 centimeter lang worden. Beide geslachten bereiken een spanwijdte van 80 tot 95 centimeter. De mannetjes wegen slechts 470 gram terwijl de vrouwtjes 570 gram kunnen wegen.

De jacht & voedsel

Tijdens de jacht maakt hij een zeer lage vlucht, waarbij hij slechts enkele meters boven de grond vliegt. Zijn veren zorgen ervoor dat hij tijdens zijn vlucht niet hoorbaar is. Met behulp van zijn lange poten probeert hij vervolgens zijn prooi te grijpen. Deze maakt hij dood door met zijn snavel achter de kop van zijn slachtoffer te bijten. Vervolgens slikt hij zijn prooi in zijn geheel door. De kerkuil eet onder andere:

• Hazen
• Konijnen
• Muskusratten
• Ratten
• Spitsmuizen
• Vleermuizen
• Vogels
• Woelmuizen

Natuurlijke vijanden
De kerkuil heeft in Noord-Amerika weinig vijanden omdat hij hier gemiddeld groter is dan in andere gebieden. Hier worden meestal slechts de jonkies aangevallen door bijvoorbeeld slangen. Elders op de wereld worden de uilen soms bedreigd door andere uilensoorten (zoals bijvoorbeeld oehoes en bosuilen). Hiernaast worden zij bedreigd door vogelsoorten zoals arenden, buizerds en haviken.

Het nageslacht

Kerkuilen leggen hun eieren onder andere in holle bomen, rotsspleten en oude gebouwen. Zij leggen gemiddeld zo'n vier eieren. Volgens waarnemers varieert het broedseizoen gedurende het jaar. De eieren worden door de vrouwtjes uitgebroed, terwijl de mannetjes op zoek gaan naar voedsel.