De Stellers zeearend, een enorme roofvogel

De Stellers zeearend behoort tot de grootste roofvogels op aarde. Met zijn enorme spanwijdte domineert hij het luchtruim. Het is een bedreigde diersoort die slechts op enkele plekken op aarde te vinden is. Dit heeft te maken met de unieke habitat waarvoor hij een voorkeur heeft. Wanneer de broedperiode eenmaal aanbreekt migreert hij naar een andere locatie zodat zijn overlevingskansen groter zijn. Hoe groot kan hij worden en hoe jaagt dit bijzondere dier op zijn prooi? Waar komt deze diersoort voor?

De Stellers zeearend

• Stamboom
• Leefomgeving
• Lichaamsformaat
• Jachtmethode
• De broedperiode
• Bedreiging van de diersoort

Stamboom

De Stellers zeearend is een bedreigde diersoort die te herkennen is aan zijn opvallende gele snavel en klauwen. Hiernaast is zijn lichaam bedekt met zowel donkere als witte veren. Ondanks dat hij zoveel opvalt, is er weinig bekend over het gedrag van de vogel. Zijn naam stamt af van de gelijknamige bioloog; Georg Wilhelm Steller. De roofvogel wordt in het Latijns "Haliaeetus pelagicus" genoemd. De familie waar hij onder valt heet "Accipitridae", in het Nederlands bekend als de havikachtigen. Hiernaast behoort hij tot het geslacht Haliaeetus (zeearenden).

Leefomgeving

De Stellers zeearend komt in het oosten van Azië voor, waaronder China, Rusland en Japan. Hier is hij grotendeels in kustgebieden te vinden. Hiernaast komt hij in gebieden voor waar veel rivieren en meren te vinden zijn. Vanwege zijn dieet heeft hij een voorkeur voor waterrijke gebieden. Wetenschappers hebben het vermoeden dat zijn voorouders in dezelfde regio voorkwamen. Deze gebieden deelt hij met kleinere adelaarssoorten.

Lichaamsformaat

De zeearend behoort tot de grootste en zwaarste adelaarssoort ter wereld. De Stellers zeearend kan namelijk een spanwijdte bereiken van meer dan twee meter. In combinatie met warme windstromen, heeft hij hierdoor de mogelijkheid om te zweven. Hiernaast kan hij bijna één meter lang worden. Een volwassen vrouwtje kan maximaal negen kilo wegen. Volwassen mannetjes kunnen echter slechts een maximaal gewicht van zes kilo bereiken. Een volwassen Stellers zeearend is grotendeels te herkennen aan zijn witte schouders en witte staart.

Jachtmethode

Hij jaagt grotendeels op vis en vogels die zich rondom de kust en rivieren bevinden. Wanneer hij zich in het kust gebied bevindt, heeft hij de voorkeur voor kabeljauw en zeemeeuwen. Nabij rivieren heeft hij de voorkeur voor forel en zalm. Hier maakt hij handig gebruik van de ondiepe plekken waar het vis duidelijk zichtbaar is. Door geduldig stil te staan in het ondiepe water, grijpt hij onverwachts zijn prooi. Wanneer zijn prooi op een andere plek te vinden is, maakt hij een snelle duikvlucht om zijn prooi te vangen. Naast zijn favoriete maaltijden eet hij krabben en eenden. Soms hoeft hij niet te jagen en gedraagt hij zich als een aaseter. Dit vergroot zijn overlevingskansen aanzienlijk. Hij bouwt zijn nest meestal op plekken waar veel voedsel te vinden is, waardoor hij in deze periode zichzelf en zijn nageslacht kan voeden.

De broedperiode

Rondom de broedperiode migreren de vogels naar een andere omgeving. Hiervoor vliegen ze richting het noorden. De adelaren zijn dan tot honderd kilometer landinwaarts te vinden. Wanneer ze een geschikte locatie hebben gevonden, bouwen ze hier hun nest in een hoge boom of rots. Ze kunnen hier maximaal drie eieren leggen. Het duurt hierna ongeveer zes weken voordat deze eieren uitkomen. Tijdens deze periode wordt er grotendeels op zalm gejaagd om de jongeren te kunnen voeden. Wanneer de winter begint aan te breken, vliegt een deel richting Hokkaido en de Koerilen. Deze eilanden behoren tot Japan en Rusland. De zeearenden die zich in gebergte vestigen, gedragen zich in deze periode als aaseters.

Bedreiging van de diersoort

De totale populatie is gering. Hierdoor wordt de vogel officieel erkend als bedreigde diersoort. Zijn leefgebied is klein vanwege de aanleg van stuwdammen en het kappen van bomen. De soort wordt echter beschermd in de landen waar de roofvogel leeft. Uit onderzoek is gebleken dat de populatie die zich land inwaarts bevindt het snelst gekrompen is. De vogels aan de kust broeden namelijk meer eieren uit ten opzichte van de vogels die zich rondom rivieren bevinden. Er worden diverse maatregelen genomen om te voorkomen dat de populatie uitdunt. Zo wordt er bijvoorbeeld onderzoek gedaan naar de populatie, waarbij tegelijk gekeken wordt naar de hoeveelheid vervuiling in de omgeving. Hiernaast wordt de industriële sector in de omgeving zoveel mogelijk geminimaliseerd.