Engelse Bulldog: geschiedenis

De Engelse bulldog is een zeer oud Engels ras met een bloeddorstig verleden. Hij stamt af van de Alaunt: de vroege voorvader van de Mastiff en alle bulldog rassen. De Alaunt is geen ras maar staat synoniem voor ‘werkhond’. Het dier werd, lang voor onze jaartelling, hoofdzakelijk gefokt als oorlogshond en was eveneens een goeie beschermer van vee en familie.

Inhoud

• Alaunts
• 11 de eeuw
• Bullbaiting
• Bulbaiting bij wet verboden
• Belangrijke gebeurtenissen

Alaunts

De Alaunts werden voor het eerst gebruikt door de Alanen, een Iraanse nomadenstam, die deel uitmaakte van het volk der Sarmaten. De Alanen waren de meest geduchte cavaleristen van hun tijd en stonden vooral bekend als uitstekende krijgers en befaamde fokkers van paarden en honden.

Door de eeuwen heen trokken de Alanen, samen met hun Alaunts, plunderend door gans Europa. Tijdens hun barbaarse doortocht lieten niet enkel de Alanen, maar ook hun kortharige, felle vechthonden, een grote indruk na bij de plaatselijke bevolking. De allaunts werden wereldwijd verspreid en gekruist met enkele specifieke lokale hondenrassen. Door het vermengen van de bloedlijn en het verder fokken met nog andere molossers van de regio, werden steeds meerdere Alaunt types geboren.

Drie verschillende types

In het middeleeuwse Europa werd de Alaunt, volgens zijn fysieke verschijning en functie, ingedeeld in drie verschillende hoofdtypes:

1. De Alaunt Gentil; een soort lichte greyhound type, afgestemd voor de jacht.
2. De Alaunt Vautre; een agressief confronterend jachttype. Ze werden ook de lopende Mastiffs genoemd.
3. De Alaunt de Boucherie; deze viervoeter was de stamvader van onze hedendaagse Mastiff en bulldog rassen. Het traditionele Alaunt type werd destijds hoofdzakelijk gebruikt voor het beschermen van vee en steeds verder ontwikkeld als oorlogshond.

11 de eeuw

Vanaf de 11 de eeuw werd in Engeland de Engelse bulldog gecreëerd. De Alaunt de Boucherie van Engeland stond toen wereldwijd bekend als ”de Alaunt van de slager”, en werd beschreven als “vechthond met een afgeknotte, vierkante snoet”. Romeinse bronnen hadden het toen al over “de Britse, strijdvaardige viervoeters”. Als slagershond beschermde hij niet alleen het vee en de familie, maar bracht ook onwillige ossen tot de orde. Voor de slacht beet hij de dieren meerdere malen. Dit pijnlijke tafereel zou volgens het volksgeloof het vlees malser maken.

Bullbaiting

De honden werden destijds hoofdzakelijk getraind om te kunnen vechten met zwijnen, beren, stieren, leeuwen en nog enkele andere diersoorten, maar vanaf de dertiende eeuw werden ze ook ingezet voor een wrede vorm van sport, het zogenaamde”'bullbaiting”'.

Bullbaiting is vermoedelijk ontstaan toen de graaf “William Warren” een stier zag die onophoudelijk aangevallen werd door de plaatselijke slagershond, dit tot de stier de strijd verloor. De graaf was zo diep onder de indruk van het ganse gebeuren waardoor hij jaarlijks een degelijk spektakel organiseerde. De bevolking was razend enthousiast en al spoedig groeide het in Engeland uit tot een waar volksvermaak.

Rond 1570 was het huidige ras nog niet gekend onder de naam “Engelse Bulldog” maar werd “Bandogge” of “Bolddog” genoemd. Het dier was vooral bekend om zijn grote kop en krachtige voorhand met een onbevreesd karakter die zijn prooi niet meer losliet. Omstreeks 1631 werd er geschreven over Bulldoggen, een ras die het meest geschikt was voor Bullbaiting.

Kenmerken die nodig waren voor bullbaiting

Om een bullbaiting gevecht te kunnen overleven moest de hond beschikken over een zeer grote pijngrens en een moedig, vastberaden karakter. De typische uiterlijke kenmerken, die bij onze huidige exemplaren nog steeds aanwezig zijn, waren toen van levensbelang.

• Beschikken over een “game” karakter: game genoeg zijn om te kunnen doorvechten. De term “game” wordt nog steeds gebruikt bij illegale hondengevechten.
• Temperament: moed, vastberadenheid en een zeer hoge pijngrens.
• Lage bouw: de kans om gestoten te worden door het hoofd van de stier was daardoor veel kleiner.
• Lagere achterpoten: zorgde voor een grotere sprongcapaciteit.
• Breed in de front en een stevige voorhand: zorgde voor een beter stabiliteit.
• De achterhand lichter dan de voorhand: een te zware hond zou door zijn gewicht het vlees scheuren en daardoor zijn grip verliezen.
• Kort en ver uit elkaar geplaatste voorpoten: zorgde voor een vastere houding.
• Dikke, losse, gerimpelde huid: zorgde voor een beperkte inwendige schade, eventueel veroorzaakt door de horens.
• Huidplooien: het bloed kon beter weglopen en kon daardoor het gezichtsvermogen en de ademhaling niet belemmeren.
• Onderkaak opwaarts gebogen: zorgde voor een stevigere beet.
• Naar achter gerichte hoektanden: om de prooi vast te kunnen houden.
• Diepliggende neus: zorgde voor een stabiele ademhaling terwijl hij de prooi vastpint.

Bulbaiting bij wet verboden

In 1835 werd “bullbaiting” bij wet verboden. De brede woesteling was commercieel waardeloos geworden en verdween toen vrij snel uit het straatbeeld. Voor de bulldoggen zag het er dus niet rooskleurig want tien jaar later was het ras al aan het uitsterven. Liefhebbers hebben dit echter kunnen voorkomen, maar dit was voor hen geen gemakkelijke opgave. De breedgemuilde viervoeter had namelijk te kampen met een groot imagoprobleem en daar was het publiek zeker niet voor te vinden. De enige manier om het ras terug succesvol te maken was een zachtmoedig karakter aanfokken. Door zich te houden aan een bepaald fokschema werd aan het eind van de 19de eeuw het “zachtaardige type” geboren.

De Engelse Bulldog was veranderd in een lieve trouwe huisgenoot en de bevolking was laaiend enthousiast want kort daarna herleefde het ras opnieuw, dit keer niet zoals de gevreesde vechthond maar als “show hond” met een warm karakter. De derde Bulldog Club ter wereld dateert van 1875, dit onder de naam “The Bulldog Club Incorporated”. Daar werd eveneens de vernieuwde standaard van het ras neergepend. De registratie van de Engelse Bulldog vond plaats in het jaar 1934, dit door de American Kennel Club. Tegenwoordig is de Engelse Bulldog over de ganse wereld een zeer populaire show hond en een toegewijd huisdier.

Belangrijke gebeurtenissen

• 1835 - Verbod van Bullbaiting.
• 1859 - De eerste hondenshow ter wereld vond plaats in Engeland. Bulldogs werden niet aanvaard voor deelname.
• 1860 - De eerste hondenshow die Bulldogs laat deelnemen vond plaats in Birmingham.
• 1861 - Oude King Dick, eerste Bulldog show winnaar. Crib, een afstammeling van King Dick was volgens deskundigen perfect. King Dick en Crib waren de basis voor de samenstelling van het ras; de eerste standaard werd in 1861 gepubliceerd
• 1864 - Samuel Wickens herschreef de eerste standaard en gebruikte een pseudoniem “philo-kuon”.
• 1865 - De Bulldog club Engeland.
• 1873 - De Kennel in Engeland.
• 1875 - Derde Bulldog Club Inc in Engeland.
• 1988 - Laatste herziening van de standaard.

Lees verder

• Engelse Bulldog: uiterlijke kenmerken