Entlebucher Sennenhond, vriend door dik en dun

Hij is zelfverzekerd en onbevreesd. Een vreemde wordt niet direct vertrouwd door deze goedmoedige en aanhankelijke trouwe viervoeter. En met zijn prachtige vachtkleuren camel, zwart en wit is hij bovendien voorzien van een mooi uiterlijk: de Entlebucher Sennenhond. Hebt u wel eens van een Sennenhond gehoord, maar nog nooit van een Entlebucher? Dat is niet zo vreemd, want in ons land lopen er maar ongeveer achthonderd te kwispelen. Bij de keuze van een hond ga je natuurlijk eerst bij jezelf goed te rade. Je zet je eigen karakter en je wensen op een rijtje en aan de hand daarvan kies je een hond die bij je past. Dat geeft de beste garantie voor een mooie, over en weer liefdevolle relatie. Zoekt u een erfhond, dus eentje die waaks en indrukwekkend, maar niet agressief is? Hebt u geen moeite om consequent de baas te zijn? En tenslotte: moet uw nieuwe huisvriend gewoon een leuke, lieve, opgewekte kameraad zijn? Als dit uw wensen zijn, is dit ras absoluut een gelukkige keuze.

Boerenhonden

Zwitserland kent een groot aantal nationale hondenrassen. De bekendste is de St. Bernard, die zelfs een nationaal symbool is als mensenredder met zijn kruikje met geestrijk vocht om de hals. De Sennenhonden zijn echter onderverdeeld in vier rassen. Opeenvolgend in grootte zijn dat, zoals de naam al zegt, de Grote Zwitserse Sennenhond. Gevolgd door de Berner Sennenhond, de Appenzeller Sennenhond en ten slotte de Entlebucher Sennenhond.

Van oorsprong zijn alle boerenhonden. Ze werden gebruikt om de herder (Senner) te helpen bij het vee drijven en om huis en haard te bewaken. Kortom, het waren zuiver ‘gebruikshonden’. De Entlebucher was vooral geschikt voor het drijven van koeien. Door zijn kleinere gestalte kan een koe hem nauwelijks raken als zij de hond met haar achterpoot probeert te trappen. Wanneer een eigenwijze koe zijn eigen gangetje gaat, wordt hij resoluut teruggedreven door de Entlebucher. Een drijfhond bijt nooit door. Hij verwondt dus niet. Hij hapt. Dat kan best pijn doen, maar tot bloedens toe komt het niet. Hij waarschuwt door te blaffen. Hij schrikt af. Inbrekers zullen zich erg onwelkom voelen. Daarom is hij ook zo geschikt als erfhond.

Zeldzame Dieren

Even zag het ernaar uit dat de Entlebucher zou verdwijnen. Aan het einde van de negentiende eeuw ontstond in de betere kringen de voorkeur voor rashonden, vooral de buitenlandse hondenrassen kwamen in tel. Dit had tot gevolg dat de belangstelling voor de inheemse hondenrassen sterk afnam. Uit een boerenras viel natuurlijk helemaal geen eer te behalen. Gelukkig is het dankzij de inzet van ene Franz Schertenleib en de dierenarts Dr. B. Kobler dat de Entlebucher Sennenhond niet is uitgestorven. Deze twee mannen zochten op het platteland naar honden van het Entlebucher-type om er vervolgens het oorspronkelijke ras mee terug te fokken.

Op de tentoonstelling in Bern in 1914 toonde Schertenleib voor het eerst vijf Entlebuchers. De keurmeester professor Albert Heim was onder de indruk van het vijftal. Aan de hand van zijn keurverslagen werden de dieren voor het eerst opgenomen in het Zwitserse Hondenstamboek als Entlebucher Sennenhund. Heim is vervolgens groot voorvechter geweest van de Zwitserse Sennenhonden. Hij heeft veel over deze rassen gepubliceerd.

In 1926 richtte de voornoemde dierenarts Dr. Kobler de ‘Schweizerischer Klub für Entlebucher Sennenhunde’ op. Deze bestaat nog steeds. Pas de laatste jaren is de Entlebucher wat bekender aan het worden. In Duitsland is hij, na de Berner Sennenhond, de bekendste van de vier Sennenhonden. In ons land is een kleine populatie van dit ras. Het fokken vindt nog slechts op beperkte schaal plaats.

Grenzen en Geborgenheid

Voor mensen die sportief zijn en graag fietsen, wandelen en zwemmen, is de Entlebucher een uitstekende keus. De hond wil graag werken met zijn baas. Hij houdt van actie. Hij heeft absoluut niet genoeg aan driemaal daags een blokje om. Meneer of mevrouw Entlebucher heeft ook een eigen willetje. De hond is temperamentvol en intelligent. Hij gedijt het beste onder een liefdevolle, maar consequente leiding. Het moet duidelijk zijn wie de baas is. U dus, niet de hond. Het is verstandig – zo niet strikt aan te bevelen – om samen met hem op cursus te gaan. Dat is bovendien goed voor de relatie tussen u en uw hond en voor beiden leerzaam en leuk. Niet voor niets is het credo: een goed opgevoede hond is een heerlijke hond. Het is wat dat betreft net als bij de opvoeding van kinderen: grenzen geven geborgenheid.

De Entlebucher is erg gericht op zijn baas. Hij is bijzonder aanhankelijk, een echte vriend voor het leven. Waar de baas is, is de hond. Hij hoort dus in huis, binnen het gezin. Als u vaak op vakantie bent en daarbij de hond niet kunt of wilt meenemen, hebt u een probleem. De Entlebucher voelt zich diepongelukkig in een dierenpension of kennel. Hij kan er verlatingsangst aan overhouden.