De bloedhond: speciale vriend met de beste neus!

Vriendelijk en gevoelig, maar ook koppig en in het bezit van een zeldzaam doorzettingsvermogen: dat is de Bloedhond. Een zeer oud ras met een formidabele neus, dat al van meet af aan wordt gebruikt als jacht- en speurhond. Voor mensen die van een schoon huis houden is de Bloedhond ongeschikt. Deze heel speciale en flink geplooide vriend kan namelijk kwijlen als de Niagarawatervallen...

Heilige Hubertus

Hubertus, de zoon van de hertog van Aquitanië die inde zevende eeuw in België leefde, was behalve geestelijke ook een toegewijd jager. Tijdens een jachtpartij, waarbij hij vergezeld werd door zijn honden, kwam hij een hert tegen dat een schitterend kruis tussen zijn gewei droeg. Een stem beval Hubertus zich naar de heilige Lambertus te begeven en zich onder diens leiding te stellen, en dat deed hij dan ook. Vanwege het mirakel met het hert en door de wonderen die Hubertus later verrichtte, werd hij heilig verklaard en tot beschermheilige van de jacht en de honden uitgeroepen.

Over de Bloedhond zegt men dat het de directe nazaat is van de honden die Hubertus bij zich had tijdens zijn ontmoeting met het herrt. In België, waar de honde in de Ardennen door kloosterlingen werden gefokt, kreeg het ras dan oiok de naam Sint Hubertushond. Toen de Normandiërs in 1066 Engeland binnenvielen, brachten zij een aantal nakomelingen van de Ardense honden met zich mee. Het waren vaak bruin-zwarte exemplaren, die gezien kunnen worden als de stamvaders van de hedendaagse Bloedhond.

Deze honden hebben in Engeland lange tijd bekend gestaan onder de naam Sleuthhound of Lyme hound. 'Sleuth hound' duidt hierbij op 'sleuth' of 'slot', dat het spoor van een dier betekent, terwijl men de naam 'lyme hound' gebruikte omdat men deze honden vaak aan de lijn (lyam) lieten werken. Pas in de zestiende eeuw werd voor het eerst de benaming 'Bloedhond' gebruikt. Hoewel België dus het land van oorsprong is, werd de Bloedhond in Engeland gevormd tot wat hij nu is. In Nederland verscheen in 1878 de eerste Bloedhond, eigendom van koning Willem III, op een tentoonstelling.

Speurneus

Van oudsher werden Bloedhonden gebruikt voor het opsporen en achtervolgen van wild tijdens zogenoemde drijfjachten, die zich vaak over enorme afstanden uitstrekten. Ook maakte het ras zich verdienstelijk bij het opsporen van gewond of aangeschoten wild door het volgen van het zogenoemde zweetspoor (bloedspoor) en blonken ze uit in het opsporen van mensen. De Ardense monniken gebruikten deze honden al voor de middeleeuwen om verdwaalde pelgrims in de wouden op te sporen.

In latere jaren maakte men in Engeland en nog later in Amerika gebruik van Bloedhonden om vijanden, ontsnapte slaven en voortvluchtige misdadigers op te sporen. Hierbij werd de hond uitsluitend gebruikt voor het vinden van personen, en zeker niet om ze daarna aan te vallen. Ook nu nog wordt er in de Verenigde Staten bij de politie gebruik gemaakt van de reukzin van Bloedhonden bij het opsporen van personen.

Er wordt gezegd dat ze de beste neus ter wereld hebben. Hun reuk- en doorzettingsvermogen is formidabel. Het zijn niet de snelste speurders, maar wel de meest betrouwbare en volhardende. Daar waar een Herder het laat afweten, gaat een Bloedhond door tot het bittere einde!

Gedrag

In Engeland zegt men over de Bloedhond: 'It tracks but never attacks', wat wil zeggen dat de hond alles zal opsporen en achtervolgen, maar nooit tot de aanval zal overgaan. Dit zit gewoonweg niet in zijn aard. Bloedhonden zijn over het algemeen stabiel, geduldig en dociel, maar ook koppig en in het bezit van een zeldzaam doorzettingsvermogen. Voor het gezin is het een zachtaardige en aanhankelijke hond, die ook met vreemden weinig problemen heeft.