Herdershonden: een veelzijdig hondenras

Herdershonden zijn gefokt voor het werken met vee. Ze zijn op te delen in twee groepen: drijvers/hoeders en beschermers.

Algemeen

Herdershonden zijn te verdelen in twee groepen:

• De eerste groep bestaat uit drijvers en hoeders. Drijvers zijn honden die achter een kudde aan lopen. Het drijven bestaat uit het volgen en verplaatsen van de kudde naar een door de herder te bepalen gebied. Hoeders zorgen er voor dat de kudde bij elkaar blijft. De hond is als het ware een levende omheining. Sommige herdershonden zijn meer geschikt voor het drijven, andere groepen zijn juist beter in het hoeden van de kudde.
• De tweede groep bestaat uit bewakers. Zij bewaken de kudde of het erf.

Bouw en temperament

Er zit een groot verschil tussen de bouw en het temperament van de verschillende herdershonden. Vaak is dit te verklaren door de leefomstandigheden en het type vee waarmee gewerkt wordt. Bij runderen en varkens is een krachtiger optreden nodig dan bij schapen. Bij bepaalde soorten vee moet een hond dus harder zijn dan bij andere soorten vee. Ook moet de hond weer niet te hard optreden, hierdoor kan het vee in paniek raken. Herdershonden mogen niet de neiging hebben om echt wild op te sporen. Hierdoor worden ze onbetrouwbaar als bewaker van een kudde. Daarnaast zijn ook honden die snel bijten ongeschikt als herdershond. Honden moeten op een andere manier indruk maken, bijvoorbeeld door het vee dreigend aan te staren of luid te blaffen.

Karakter

Herdershonden zijn gefokt om samen te werken met hun baas. Ze zijn zeer goed opvoedbaar en worden naast het werken met vee ook voor andere taken gebruikt. Zo worden ze getraind als politiehond of blindengeleidehond. Herdershonden zijn veelal niet geschikt voor het leven met kleine kinderen of andere honden. Herdershonden zullen zich als huishond snel vervelend, onrustig worden en zelf ongewenste bezigheden gaan zoeken. Dit maakt een herder veelal minder geschikt als huishond.

Duitse herdershond

Duitse herdershonden komt oorspronkelijk uit Duitsland. Ze worden voor vele taken getraind en zijn ook geschikt als gezinshond.

Uiterlijk

De Duitse herdershond is middelgroot. De gemiddelde schofthoogte van een reu ligt tussen de 60 en 65cm. De gemiddelde schofthoogte van een teef ligt tussen 55 en 60cm. Ze hebben een krachtig en goed gespierde bouw. Verder overtreft de romp-lente de maat van de schofthoogte met ongeveer 10-17%.

Karakter

Het karakter van een Duitse herdershond is evenwichtig. Ze zijn zelfverzekerd, erg trouw aan hun baas, niet snel zenuwachtig en goedaardig. Verder zijn ze erg opmerkzaam en handelbaar. Ze hebben veel moed en strijd-drift. Verder zijn ze vaak dominant en moeten daarom goed getraind worden.

De Duitse herdershond wordt vaak gebruik als blindengeleidehond, speurhond, waakhond en politiehond. Omdat ze goed kunnen leren en erg gehoorzaam zijn is het voor de trainer een plezier om mee te werken. Ze kunnen vaak goed overweg met soortgenoten, andere dieren en kinderen en zullen niet snel de neiging hebben om weg te lopen.

Erfelijke ziektes

De meest bekende erfelijke ziekte bij de Duitse herders is heupdysplasie. Hierbij krijgt de hond letsel aan de heup-kop en het heupgewricht waardoor de hond al op jonge leeftijd mank kan gaan lopen. In veel gevallen zal de dierenarts hiervoor ontstekingsremmers voorschrijven.

Hollandse herder

De Hollandse herdershond is een Nederlands hondenras wat behoord tot de hoedende herdershonden. Zij lopen naast de schapen en begeleiden de kudde al heen en weer lopend naar de door de herder aangewezen plek. Naast het hoeden van kuddes wordt de Hollandse herdershond ook vaak gebruikt voor het bewaken van de boerderij, de kippen en de ganzen. Op dit moment staan ze op de lijst van zeldzame huisdierrassen. In 2009 waren er in Nederland nog 1500 kortharigen, 600 langharigen en 400 ruwharigen.

Karakter

Hollandse herders zijn erg trouw, oplettend, waakzaam en zelfstandig. Ze hebben veel doorzettingsvermogen en zijn intelligent. Ze zijn bereid te gehoorzamen en hebben een sterk gevoel voor leiding en rangorde. Ze hebben een duidelijke en consequente baas nodig, waardoor ze zeker niet voor iedereen geschikt zijn. Ze leren snel en zijn erg geschikt voor vele soorten honden-sport. Als huishond zullen ze zich al snel vervelen, het is echt een hond om veel mee te doen. Ze zijn bijvoorbeeld zeer geschikt als politiehond, drugshond, explosieven-hond, blindengeleidehond of reddingshond.

Uiterlijk

Bij Hollandse herders zijn drie haarvarianten mogelijk: korthaar, langhaar en ruwhaar. Ze zijn middelgroot, middelzwaar, goed gespierd en krachtig. De reu heeft een gemiddelde schofthoogte van 57-62cm en weegt gemiddeld 28kg. Teven hebben een gemiddelde schofthoogte van 55-60cm en wegen gemiddeld 23kg. Ze hebben een intelligente uitdrukken en hebben een levendig temperament.

Mechelse herder

De Mechelse herdershond wordt ook wel Mechelaar genoemd. Het is een variant op de Belgische herdershond en is vernoemd naar de Belgische stad Mechelen.

Uiterlijk

Het verschilt tussen een Mechelaar en een Belgische herder is de kleur en de vacht. Een Mechelaar heeft kort, rossig haar met zwarte punten. Ze hebben een zwarte snuit. Teefjes hebben een gemiddelde schofthoogte van 58cm. De reuen hebben een gemiddelde schofthoogte van 62cm. Qua gewicht zitten ze meestal tussen de 25 en 40kg.

Karakter

Een Mechelaar is een waakzame en actieve hond. Ze worden vaak gebruikt als bewaker van een kudde. Ook kunnen ze goed het huis of het erg bewaken. Ze leren snel maar hebben daarbij wel een zeer consequente baas nodig. Zonder consequente baas zullen ze snel dominant worden. Ze zijn erg werkwillig en hebben een groot uithoudingsvermogen. Daarnaast zijn ze temperamentvol en intelligent. Ze worden vaak getraind tot waakhond, verdedigingshond, politiehond of sport-hond.