Seabiscuit - het paard dat een legende werd

Volgens mij kent bijna iedereen Seabiscuit wel, het paard dat eerst niks waard leek te zijn, maar later ongelooflijk veel successen boekte op de renbaan. Maar wie was dat kleine paardje nou?

Afstamming en signalement

Seabiscuit was een bruine hengst die vrij klein van stuk was, in ieder geval kleiner dan het gemiddelde renpaard. Hij stond enigszins krom op de benen en was absoluut geen mooi paard om te zien. Zijn vader was de hengst Hard Tack (waar Seabiscuit een synoniem voor is, het is een soort koekje in Amerika) en zijn moeder heette Swing On. Seabiscuit werd geboren op 23 mei 1933 en overleed op 17 mei 1947.

Carriére

Seabiscuit had bepaald geen korte carriére, het is ook onmogelijk om in één artikel álles te beschrijven wat hij gelopen heeft, maar laten we bij het begin beginnen.

Drie jaar:

Seabiscuit werd getraind door de beroemde Sunny Jim Fitzsimmons, die wel wat in Seabiscuit zag, maar hem eigenlijk veel te lui vond voor de koersen. Bovendien had Fitzsimmons een paard in training die erg veel talent leek te hebben, waar dus alle tijd in gestoken werd. Seabiscuit mocht in het begin alleen mee doen aan kleine wedstrijden, die hij nooit won, sterker nog; hij kwam meestal als één van de laatste paarden over de finish. Hij werd vaak uitgelachen en was het onderwerp van grappen op de renbaan.

Als driejarige heeft hij 35 koersen gelopen, 5 daarvan won hij, 7 keer eindigde hij als tweede. Dit werd gezien als een ondermaatse prestatie en hij werd zodoende voor $8000 verkocht aan Charles S. Howard. Bij Howard kreeg hij een nieuwe trainer en een nieuwe jockey, respectievelijk Tom Smith en Red (Johnny) Pollard. Op 22 augustus 1936 liep Seabiscuit zijn eerste koers met nieuwe jockey zonder veel indruk te maken, maar hij verbeterde snel, waarna Seabiscuit koersen begon te winnen.

Vier jaar:

In 1937 wilden Howard en Smith dat Seabiscuit meedeed aan de Santa Anita Handicap, de belangrijkste race in Californië, waar $125.000 te verdienen viel voor de winnaar. In de Santa Anita Handicap (ook werd Hundred Grander genoemd) leek Seabiscuit duidelijk gaan winnen, totdat hij opeens vertraagde op het laatste rechte eind waardoor Rosemont de winst pakte. Later bleek dat Pollard Rosemont niet aan had zien komen doordat hij blind was aan één oog. Deze blindheid werd veroorzaakt door een ongeluk in een koers, en niet zoals in de film te zien is, door een klap tijdens een bokswedstrijd.

Ondanks dit verlies had Seabiscuit veel fans en liep hij dit jaar nog een aantal stakesraces, waarvan hij er 5 op een rij won. De zesde won hij niet, hij moest koersen met een gewicht van 60 kilo terwijl de baan erg zwaar was, hij kwam als derde binnen. In 1937 liep hij 15 koersen waarvan hij er 11 (!!) won, hij was in het Westen van Amerika een beroemdheid geworden, in het Oosten waren ze echter wat minder onder de indruk.

Vijf jaar:

Seabiscuits vijfde jaar was hét jaar van de grote ontmoeting tussen hem, het beste paard van het Westen en War Admiral, het beste paard van het Oosten. Zij waren elkaars tegenpolen en het heeft veel moeite gekost om de eigenaar van War Admiral zover te krijgen dat hij zijn paard tegen Seabiscuit (waar hij op neerkeek) liet racen. Uiteindelijk vond de matchrace plaats op de thuisbaan van War Amiral, Pimlico. Bij deze race waren meer dan 40.000 toeschouwers aanwezig en ruim 40 miljoen mensen volgden de race via de radio. Seabiscuit won deze race (met George Woolf in plaats van Red Pollard op zijn rug, Pollard lag in het ziekenhuis) met 4 paardlengtes voorsprong van de favoriet.

Zes jaar:

Seabiscuit raakte geblesseerd aan één van zijn voorbenen, iedereen dacht dat hij nooit meer een koers zou kunnen lopen. Howard liet hem naar zijn boerderij brengen, waar Pollard ook was gaan wonen na zijn ontslag uit het ziekenhuis. Pollard werd uiteindelijk weer beter en begon Seabiscuit rustig aan weer een beetje te trainen. Na een poos revalideren gingen ze samen weer de baan op, waar ze gelijk weer derde werden. De derde race na de comeback won hij zelfs weer. Hierbij versloeg hij Kayak II, het paard dat Smith en Howard waren gaan trainen toen Seabiscuit afgeschreven leek te zijn. Zijn laatste race was de la Jolla Handicap, deze won hij met 1.5 paardlengte voorsprong. Hierna mocht hij met pensioen.

Seabiscuit als dekhengst

Seabiscuit werd na zijn koerscarriére ingezet als dekhengst. In totaal zijn er 108 veulens van hem ter wereld gekomen, waarvan Sea Sovereign en Sea Swallow de bekendsten zijn.

Seabiscuit als symbool

Seabiscuit werd door zijn successen het symbool voor hoop tijdens de financiële crisis in Amerika doordat hij een slechte start had, maar later toch veel belangrijke races wist te winnen.