mijn kijk op

Wees bedacht op een baarmoederonsteking bij je hond

Een baarmoederonsteking, of pyometra is bij een hond een veel voorkomende ziekte. Dikwijls wordt een baarmoederontsteking door een dierenarts snel op gemerkt, maar in mijn geval heeft het meer dan een week geduurt tot de dierenarts de juist diagnose kon stellen. Dit heeft mijn hond bijna haar leven gekost en daarom wil ik mijn verhaal met jullie delen.

Wat is een baarmoederonsteking

Een baarmoederonsteking of pyometra is een bacteriële infectie van de baarmoeder. Meestal komt dit vooral voor bij oudere teven, maar het wordt ook gezien bij tamelijk jonge honden. Vaak openbaard het zich na een loopsheid of na een dracht, maar bij sommige honden is de loopsheid al meer dan een half jaar niet meer waargenomen. Bij een baarmoederonsteking is vaak een uitvloeiing bij de vulva te zien, maar bij een pyometra (gesloten baarmoederonsteking) zit het pus opgesloten in de baarmoeder. Hierdoor onstaat er een zeer gevaarlijke situatie, omdat de baarmoeder kan open scheuren en zo de pus in de buikholte terecht zou komen.

Wat zijn de symptomen

• lusteloosheid
• koorts
• veel drinken
• veel plassen
• weinig eetlust
• braken
• etterige uitvloeiing uit de vulva
• vaak likken aan de vulva

Diagnose

De diagnose kan worden gesteld aan de hand van de symptomen, met behulp van een röntgenfoto of met echografie of door bloedonderzoek. Meestal zal een combinatie van enkele van deze onderzoeksmethoden tot de uiteindelijke diagnose leiden.

Behandeling

Een baarmoederonsteking kan worden behandeld met anti-biotica en een middel dat de baarmoeder doet samentrekken om de pus te verwijderen. Helaas is het uiteindelijke effect van deze behandeling meestal niet effectief en zal de baarmoederonsteking terug keren. Het beste is om de baarmoeder en de eierstokken per direct operatief te laten verwijderen. De hond zal hier snel van herstellen.

Mijn verhaal

We merkten op dat onze hond wat slomer was tijdens de wandelingen en in huis meer sliep. Wij dachten dat het ouderdom was aangezien ze bijna 9 werd. Twee dagen later was er geen enthousiaste begroeting bij thuiskomst. Ze kwispelde wel maar nam geen moeite om op te staan. Voor ons een indicatie om ze toch maar eens na te laten kijken door de dierenarts, want wij vermoede een baarmoederonsteking. Bij de dierenarts moest ik na de vraag of ze meer plaste dan normaal wat urine opvangen en deze werd gecontroleerd. De diagnose was een blaasonsteking en bewapend met anti-biotica ging ik weer naar huis.

De anti-biotica sloeg niet aan en de dagen er na begon ze in huis te plassen en steeds zieker over te komen. Drie dagen later zijn we weer terug naar de dierenarts gegaan. Dit maal had een andere dierenarts dienst. Mijn hond vind het leuk om naar de dierenarts te gaan en leefde daar ook weer een beetje op. Ze nam zelfs wat lekkers aan, terwijl ze thuis nog nauwlijks at. De dierenarts vond haar niet ziek genoeg en dacht dat ze een klein virusje onder de leden had. Ik moest de anti-biotica kuur maar gewoon af maken. Ik vroeg hem of het geen baarmoederonsteking kon zijn, maar volgens hem klopte de symptomen niet. Ik was alleen maar overbezorgt. Dat accepteerde ik niet en vroeg om een bloedonderzoek. Als ik me daardoor beter zou voelen wilde hij dit wel doen. Na het afnemen van wat bloed, moest ik plaats nemen in de wachtkamer en zou hij me een kwartier later roepen met de uitslag.

Het kwartier werd een uur en na dat uur kwam de dierenarts met een wit gezicht en duizend maal excuses de wachtkamer in. Ik had gelijk, mijn hond was ziek, goed ziek. Waarschijnlijk een maagonsteking, want wij waren 3 weken ervoor met haar op vakantie geweest naar zee, daar zou ze te veel zout water hebben gedronken. Ze werd direct opgenomen, er werd bloed op gestuurd naar het laboratorium en ze kreeg een infuus met anti-biotica. Ze knapte een klein beetje op en die avond mocht ik haar weer komen halen, zodat ze het weekend gewoon thuis zou zijn.

Dat weekend ging ze weer achteruit en 's maandags zei de dierenarts aan de telefoon dat we de bloeduitslagen maar even af moesten wachten. Dat zou die zelfde dag nog binnen moeten komen en dan zou hij direct bellen. Uit zorgen heeft de dierenarts de hele dag zitten wachten op die belangrijke fax, die hij uiteindelijk pas 's avond om 10 uur heeft ontvangen. Hij belde mij om op de uitslag door te nemen. Het was foute boel. De onstekingswaardes in haar bloed waren dodelijk hoog. Volgens de dierenarts moest ik er maar rekening mee houden dat ze al bijna 9 was en dat was een hele leeftijd voor een grote hond. Weer ging ik niet akkoord en maakte meteen een afspraak voor de volgende ochtend.

De volgende ochtend merkte ik op dat de buik van onze hond nu toch echt wel wat opgezet. De dierenartsen (ditmaal met 2 man sterk) zagen dit ook en maakte meteen een echo. Ja hoor, toch een baarmoederonsteking, een pyometra, waardoor er dus geen vloeiing zichtbaar was. Ze werd direct geopereerd en na een dag knapte ze al behoorlijk op. Als ze er nog een dag langer mee gelopen had, dan had ze het waarschijnlijk niet overleeft.

Moraal van het verhaal

Zoals je ziet hoeven de symptomen niet altijd te kloppen, maar je onderbuik gevoel klopt meestal wel. Mijn hond was alleen lusteloos, at slecht en plaste iets meer dan anders. Voor een dierenarts niet genoeg symptomen om een baarmoederonsteking vast te stellen. Ik ben blij dat ik zo standvastig ben geweest, want inmiddels is onze hond 10,5 jaar oud en in blakende gezondheid!