Grass Sickness - Equine Dysautonomia

Een zeer ernstige paardenziekte waarbij de zenuwcellichamen in de darmwand en van het autonome zenuwstelsel aangetast zijn.

Achtergrondinformatie

In eerste instantie lijkt deze ziekte veel op de ziekte EMND, paarden vermageren, zweten en laten spiertrillingen zien. Er is echter één groot verschil en dat is de plaats in het lichaam waar de ziekte zich manifesteert. In het geval van Grass Sickness (hierna GS genoemd) is dat in de darmwand en het autonome zenuwstelsel.

De aandoening werd als eerst beschreven in 1907 in Schotland. Veel van de getroffen paarden waren paarden van het leger of paarden van boeren. Doordat het ook paarden van het leger betrof is de ziekte zeer uitgebreid beschreven.

Naar gelang de ernst van de ziekte en het verloop ervan spreekt men van acute, subacute en chronische GS.

Symtomen

Wanneer een paard acute GS heeft vertoont hij opeens tekenen van koliek (buikpijn). Het is duidelijk te zien dat het paard zich erg ongemakkelijk voelt en wanneer de pijn te hevig wordt kan hij zich zomaar laten vallen. Hij begint erg te zweten en laat spiertrillingen zien en speelt wel een beetje met zijn drinkwater maar krijgt niks binnen.

Wanneer het paard subacute GS heeft, verdwijnen enkele symtomen en komen andere symtomen daarintegen duidelijker tot uiting. Het meest in het oog springende symptoom is dat het paard is gestopt met eten en hierdoor binnen enkele dagen min of meer het figuur van een hazewindhond heeft gekregen, zo trekt hij zijn buik op. Ook mest het paard niet meer waardoor de darmen verstopt raken.

Bij chronische GS valt het paard vaak binnen een dag of 10 ontzettend veel af en stabiliseert daarna. Het paard heeft een wisselvallige eetlust en voelt klam aan. In rust plaatst het paard alle vier benen onder de massa om zo beter te kunnen blijven staan, wanneer hij loopt is dit met een korte, slepende gang. Sommige paarden krijgen een snuivende ademhaling, veroorzaakt door korsten slijm die in de neus blijven zitten. Wanneer de ziekte aan blijft slepen is dit vooral erg aan de vachtconditie van het paard te zien.

Diagnose

Vaak zal de veearts eerst komen voor de symtomen van de koliek die het paard heeft. Wanneer de veearts echter de hartfrequentie van het paard onderzoekt constateert hij dat deze niet evenredig is aan de ernst van de kolieksymtomen. Er zijn geen darmgeluiden te horen en op de rechterflank kan hij 'ping-geluiden' creëren. Als er een maagsonde wordt aangebracht stroomt hier een grote hoeveelheid (minimaal 10 liter) bruingroen, stinkend vocht uit.

Prognose en therapie

In alle gevallen van GS is de prognose zeer slecht. In het geval van acute GS is er sowieso geen doeltreffende behandeling en zal het paard binnen twee dagen sterven. In het geval van subacute GS is er ook geen doeltreffende behandeling en zal het paard uiteindelijk (vaak binnen een week) ook sterven. Paarden met chronische GS overleven het vaak wel, al wordt vaak alsnog overwogen om het betreffende paard in te laten slapen. In het Verenigd Koninkrijk zijn er paarden met chronische GS succesvol behandeld, in Nederland lijkt dat nog niet het geval te zijn.