De Mees, een klein zangvogeltje

In dit artikel wil ik wat meer vertellen over de vele soorten mezen die er in ons land en verder Europa voorkomen.De mees behoort tot de Europese cultuurvogel, ze mogen dan klein zijn maar qua kleur en zang o zo mooi.

Familiegroep: Paridae

Mezen zijn een familie van kleine zangvogeltjes die voorkomen in Europa, Azië, Afrika en Noord Amerika.

De levenswijze:

De meeste vogels zijn standvogels of trekken slechts over korte afstanden. Ze nestelen in holen en nissen, of ze bouwen vrij liggende of hangende nesten. Het legsel bestaat uit 8 of meer witte, roodgespikkelde eieren. De familie is in 3 subklassen in te delen, de Parinae of echte mezen, de Aegithalinae of staartmezen en de Remizinae of buidelmezen. De laatste tijd twijfelen veel kenners echter aan deze indeling omdat bijvoorbeeld de echte mezen volgens veel ornithologen nauwer verwant zijn aan de boomklevers dan aan andere mezen.

Soorten:

Er bestaan ongeveer 60 soorten, waarvan er slechts een paar groter worden dan de bekende koolmees. (parus Major).
Een daarvan is de Sultanmees (Melanochlora Sultanea) die tot 20 cm lang kan worden. Het bekenste is ongetwijfeld de in heel Europa, Azië en Afrika voorkomende Koolmees.
Andere bekende soorten zijn;

• de pimpelmees, (Parus Caeruleus)
• de glanskop, (Parus Palustris)

De Baardman, (Panurus Biarmicus) werd door enkele zoölogen overgeheveld van de mezen naar de vliegenvangers ( Muscipadiae). Dergelijke veranderingen vallen ook nog bij enkele andere soorten te verwachten. De bekenste vertegenwoordiger van de Remizinae is de Buidelmees (Remiz Pendulinus) die in Europa vooral in het Zuiden en Oosten en in heel Azië tot aan China voorkomt.
Tot de Aegithalinae behoren 8 soorten.
De bekenste daarvan is de staartmees (aegithalus Caudatus) waarvan tussen West Europa en Oost Azië verschillende rassen voorkomen.

De echte mezen van de onderfamilie Parinae zijn algemeen bekend. Het zijn kleine, uiterst kwieke en snelle, maar weinig schuwe vogeltjes die een voorkeur hebben voor bomen en hoge struiken en die vaak tamelijk veel lawaai maken. Het zijn zowel uiterlijk als hun gedrag typische mezen. De meeste hebben een zwarte of bruine kop met duidelijk contrasterende witte of gelige wangen. De kuifmezen, waarvan de bekenste soort Parus Cristatus is, hebben daarbij een spitse, meestal rechtopstaande kuif. Bij de meeste soorten is het geslacht van buitenaf niet vast te stellen, alleen bij kool en pimpelmezen hebben de mannetjes duidelijk fellere kleuren dan de vrouwtjes.

De habitat:

De mezen zijn oorspronkelijk uitgesproken bosbewoners, maar ze zijn steeds meer aan mensen gewend geraakt en tegenwoordig zijn ze in elke tuin te vinden.

Het voedsel:

Voorzover bekend hebben alle mezen een zeer gevarieerd dieet. Ze eten zowel insecten en andere kleine dieren als zaden. Met hun korte krachtige snavel pellen ze moeiteloos pinda's of beukennootjes en ook hazelnoten schijnen geen al te grote problemen op te leveren. Harde vruchten houden ze met hun tenen vast en dan hakken ze er lustig met hun snavel op los. Hun jongen voeren ze meestal met sappige rupsen.

Over het algemeen kan men stellen dat de Zuidelijke rassen en soorten standvogels zijn en dat de noorddelijke soorten over een korte afstand trekken.

De voortplanting:

De echte mezen nestelen in boomholtes en boomspleten. Sommige soorten, en dan vooral de koolmees, kruipen in de grond in holen van andere dieren. Het legsel bestaat uit 6 tot 15 eieren. Bij de pimpelmees kunnen het er zelfs 20 zijn. De jongen komen na ongeveer 2 weken kort na elkaar uit het ei. Als er veel jongen zijn, moeten beide ouders 14 tot 16 uur per dag werken om de benodigde hoeveelheid voedsel aan te slepen, aangezien zelfs voor het groot brengen van een klein aantal jongen al 10.000 rupsen nodig zijn. Met dit aantal in het achterhoofd kan men zich wel voorstellen hoe nuttig mezen zijn.