Tijgervis (hydrocynus)

Tijgervissen behoren tot het geslacht Hydrocynus. De latijnse naam is samengesteld uit Hydro (water) + Kyon (hond). De twee bekendste soorten van het geslacht zijn de goliathtijgervis en de tijgervis. Beide zijn zeer vraatzuchtige roofvissen waarvan de goliathtijgervis het meest tot de verbeelding spreekt.

Algemene kenmerken

De tijgervis (Hydrocynus) behoort tot de familie van de Alestiidae. Hij leeft in een aantal rivieren en meren in Afrika. De soort gedijt goed in warm en zuurstofrijk water. De jonge vissen leven in grotere scholen die elke prooi durven aanvallen. Eens uitgegroeid tot volwassen exemplaren foerageren ze in kleinere groepen, of als solitair. De tijgervis wordt soms beschouwd als de Afrikaanse tegenhanger van de piranha, dit is echter enkel te danken aan de rij vlijmscherpe tanden en de jachtmethode van de jongen. Verder hebben ze weinig gemeenschappelijk; de piranha’s behoren zelfs tot een compleet andere familie. De Nederlandse naam tijgervis is vermoedelijk afkomstig van het horizontale streeppatroon.

Goliathtijgervis

De meest tot de verbeelding sprekende vis is natuurlijk de goliathtijgervis (Hydrocynus Goliath). Deze kan tot 50 kg wegen en een lengte hebben van bijna 2 meter. Volwassen exemplaren van deze vissoort worden zelden gezien. Zijn naam heeft deze vis zeker niet gestolen. Zijn prooien worden in tweeën gebeten of in stukken gescheurd. Volgens de lokale bevolking durft deze roofvis zelfs kleine krokodillen aanvallen. Met zijn 32 grote messcherpe tanden is het een van de gevaarlijkste vissen die de Afrikaanse rivieren bevolkt. Met zijn uitstekende ogen en vermogen om resonanties op te vangen gedijt hij goed in snel stromende, kolkende rivieren zoals de Kongo rivier. De levensverwachting in gevangenschap is maximum 15 jaar, hoe oud de vis in het wild word is niet geweten. Een volwassen exemplaar aan de haak slaan moet zo ongeveer het nec plus ultra voor de sportvisser zijn.

Tijgervis

De meest voorkomende soort is de Hydrocynus vittatus (tijgervis). Het vrouwtje is iets groter dan het mannetje. Deze soort verkiest te jagen in open water dicht bij het oppervlak. De tijgervis werd ook door de mens geïntroduceerd in gebieden waar deze natuurlijk niet voorkwam. Ook deze vis heeft de kenmerkende vlijmscherpe goed zichtbare rijen tanden. Net zoals bij haaien hebben ze al tanden klaarstaan om afgebroken exemplaren te vervangen. In de zomer planten de vissen zich voort door stroomopwaarts of afwaarts de paaigebieden op te zoeken. Meestal kleine meertjes of aan oevers waar er genoeg schuilgelegenheden zijn voor het nageslacht. Als de eieren uitkomen zijn de kleine visjes amper 1 cm groot maar kunnen al snel uitgroeien tot bijna 1 meter. Soms worden deze vissen door particulieren in veel te kleine aquaria gehouden. De zoo van Antwerpen (België) was enkele jaren geleden de enige in Europa die een volwassen school tijgervissen in zijn collectie had.