Virusziekten bij honden: parvovirus

Het parvovirus is een zeer besmettelijk virus. Het komt voor bij honden van alle leeftijden, maar jongen honden tot ongeveer 1 jaar en honden die niet gevaccineerd zijn, zijn meer gevoelig voor dit virus. Vooral bij jonge pups die van de kennel naar een nieuwe omgeving gaan, komt de ziekte veel voor doordat stress het afweersysteem verzwakt en het parvovirus toe kan slaan. Lees hier meer over de besmetting, symptomen, behandeling, herstel en voorzorgsmaatregelen die genomen kunnen worden.

Besmetting

De ziekte wordt veroorzaakt doordat het virus zich via de ontlasting van besmette honden verspreid. Honden kunnen besmet raken met het virus door zowel direct als indirect contact met de ontlasting van besmette honden.

Wat doet het virus

Het virus komt via het neus- en mondslijmvlies het lichaam van de hond binnen. Daarna verspreidt het virus zich via de slokdarm naar het maagslijmvlies. Het virus gaat zich vermeerderen in de cellen van de hond. Deze cellen maken ze hierbij kapot. Het virus heeft het vooral gemunt op cellen die zich aan het delen zijn. Dit is de reden dat het virus vooral voorkomt in de maag en de darmen. Bij jonge honden zien we het virus ook in de thymus of zwezerik. Dit orgaan is verantwoordelijk voor de vorming van afweercellen.

Symptomen

De eerste tekenen van de aanwezigheid van het parvovirus zijn lusteloosheid en niet eten. Niet lang daarna begint de hond overvloedig te braken. De hond braakt vaak en veel. Er kan bloed bij het braaksel zitten. Vervolgens krijgt het dier diarree. Het gaat om grote hoeveelheden waterige en bloederige diarree. Het bloed bij de ontlasting ontstaat doordat het virus het slijmvlies van de dunne en dikke darm aantast waardoor bloedingen veroorzaakt worden. Door het vele braken en de diarree bestaat er een groot gevaar op uitdroging.

Behandeling

Om het virus te bestrijden is een intensieve behandeling nodig. Veel honden bezwijken aan een aanval van dit virus. Een infuus is vaak onvermijdelijk als de hond door het vele braken en de diarree bedreigd wordt met uitdroging. Daarbij moeten er antibiotica toegediend worden om ervoor te zorgen dat de hond niet nog verder door het virus wordt aangetast. Daarnaast zijn er ook medicijnen nodig om het aangetaste slijmvlies van het maag-darmkanaal te beschermen. Als de hond begint te herstellen kan men vloeistof met mineralen toedienen. Wanneer een hond geneest zal hij daarna nog jaren immuun blijven voor het parvovirus. Het enige waar men na genezing op moet letten bij erg jonge pups is de hartspier. Bij pups jonger dan een maand zijn de cellen van de hartspier namelijk zeer actief aan het delen. Wanneer de pup dan te maken krijgt met een aanval van het parvovirus kunnen er chronische hartproblemen ontstaan.

Voorkomen

Het parvovirus is moeilijk te bestrijden. Normale schoonmaakmiddelen of desinfectiemiddelen kunnen het virus in huis niet uit het veld slaan. Goed schoonmaken op de plaatsen waar een besmette hond is geweest, helpt wel het virus iets te verdunnen. Pups kunnen ingeënt worden tegen het parvovirus als ze 6, 9 en 12 weken oud zijn. Eventueel kan men de enting herhalen bij 16 weken. De pup wordt dan ingeënt met een verzwakt entvirus. Met dit verzwakt entvirus wordt het afweersysteem van de pup aan het werk gezet om afweerstoffen aan te maken, zonder dat de pup ziek wordt van het entvirus.

Voor meer informatie raadpleeg je dierenarts.