De mogelijkheden van euthanasie bij de hond en de kat

Marleen, 28-06-2020
We hebben een Engelse Cocker van 13 jaar. Op korte tijd gaat hij snel achteruit. Bijna doof, ziet niet meer goed. Eet wel goed maar toch te mager volgens dierenarts. Krijgt nu snel achter elkaar gezondheidsproblemen zoals blaasontsteking, ontsteking aan spier waardoor hij niet goed kan lopen. Hij wil ook niet graag meer naar buiten voor korte wandeling. Is niet meer zindelijk, zowel plassen als stoelgang. Het is een discussiepunt in het gezin. Als het aan mij ligt wil ik hem graag laten inslapen. Maar mijn man en dochter willen nog niet afscheid nemen. Ik vind het moeilijk want zij zijn ganse dag werken en ik moet het ganse dag aanzien. We vertrekken achter beetje op vakantie, en dan zou de buurvrouw voor hen zorgen. ( want we hebben ook nog een andere hond). Maar ik weet niet of het nog een goed idee is. 😔. Ik wil gewoon niet dat hij onnodig moet blijven rond lopen omdat zij dat graag hebben. Vind het gewoon zielig en heel moeilijk 😪 Reactie infoteur, 06-07-2020
Beste Marleen, wat een moeilijk besluit. Misschien is er inmiddels al een knoop doorgehakt en is mijn reactie ten overvloede, maar als ik het verhaal zo lees zou ik persoonlijk ervoor kiezen om, hoe moeilijk en pijnlijk ook, de knoop voor hem door te hakken. Hij heeft zoveel vervelende kwalen dat uitstellen weinig zin heeft. Een hond vindt onzindelijk zijn zelf vaak ook helemaal niet fijn. Bovendien heeft hij pijn, aangezien hij niet meer wil lopen. Het mager worden heeft waarschijnlijk te maken met dat 1 of meerdere organen niet meer goed werkt, of zelfs een tumor. Dat is allemaal gissen voor mij, maar ik denk dat de tijd daar is. De hele dag tegen een (toch wel lijdende hond als je het mij vraagt) aankijken is heel zwaar voor jou. Ik hoop dat je man en kind zich ook gaan realiseren dat de hond in deze staat ook nog naar een oppas te moeten brengen eigenlijk een beetje zielig is. In ieder geval heel veel sterkte!

Petra Smit, 21-11-2016
Wij hebben een cavalier King Charles van 13 jaar oud. Enkele weken geleden hadden we besloten hem in te laten slapen. Best een moeilijke beslissing. Afspraak gemaakt bij de dierenarts. Hond is blind en bijna doof en doet regelmatig zijn behoeftes in zijn hok ook na het uitlaten. Dierenarts heeft hem onderzocht hij heeft een kwart minder hartcapaciteit maar dierenarts vond inslapen nog niet nodig. Wat raden jullie me aan. Wilde wel naar andere dierenarts maar bang voor weer teleurstelling. Vind het moeilijk. Reactie infoteur, 24-02-2017
Beste Petra, ik weet niet hoe het inmiddels is gesteld met jullie hondje. Als jullie het gevoel hebben dat de tijd echt daar is dan zou je inderdaad een andere dierenarts kunnen vragen voor een second opinion. De keuze blijft altijd lastig. Ik weet wel dat veel dieren op het moment dat ze bij de dierenarts zijn ineens een flinke opleving kunnen krijgen door de adrenaline van het bezoek, waardoor hij veel beter lijkt dan hij daadwerkelijk is.

Polleke, 24-10-2016
Euthanasie is een moeilijk onderwerp. Een moeilijke beslissing. Onze kat hebben wij een aantal, weken geleden laten inslapen… Wij hebben hem als 15 jarige kat uit een asiel opgehaald en wisten dat de periode bij ons kort zou kunnen zijn. Het was de liefste kat die ik ooit heb gezien… En hij verdiende een warme mand, die heeft hij 1 jaar gehad.
Rody was dement… En verhoogde schildklierwaardes… En kon op het laatst slecht zien… Na veel onderzoeken en passende behandelingen die geen verbetering brachten begon hij in huis te poepen en te plassen… Wij hebben een jaar na zijn komst in ons gezin een euthanasiebeslissing genomen… En ook wij hebben die beslissing uitgesteld… Want het is niet niks… Je houdt van je dier… Maar toch geloof ik dat ook loslaten hoort bij liefhebben… Al blijf ik de beslissing erg moeilijk vinden… Ook onze hond hebben wij jaren geleden laten inslapen… Ook hij was een asieldier… Met zo bleek later… Heel veel gedragsproblemen.
Toen hij veel gewrichtsproblemen kreeg en veel pijn kreeg, veel medicatie en eigenlijk nieuwe knieën nodig had, hebben wij besloten dat het genoeg was… Onze hond was een mishandelde hond met een hele geschiedenis… Die voor het grootste gedeelte onbekend was… hij is drie jaar bij ons geweest… In een warme mand… Reactie infoteur, 14-11-2016
Wat een mooie uitspraak dat loslaten ook bij liefhebben hoort. Zo denk ik er persoonlijk ook over, hoe moeilijk het ook is. Maar als je dat kunt, kun je het wel een plekje geven uiteindelijk. Wat goed dat jullie al 2x voor een asieldier gekozen hebben. En ook nog eens zo'n oude kat, prachtig! Ik ben zelf vrijwilligster in een dierenasiel en er zijn maar weinig die dit kunnen. Respect!

Noor, 21-10-2016
Euthanasie, een moeilijk punt. Al mijn katten zijn ge-euthanaseerd (2), en bij allen had ik het gevoel te lang gewacht te hebben. Een kat had hydronefrose, en de ander een kwaadaardige kaaktumor. Bij mij huidige kater van 16.5 jaar is vandaag suiker geconstateerd, en de uitslagen van de andere onderzoeken moeten nog binnenkomen. Bij het vorige bloedonderzoek bleek dat zijn nierwaarden iets te hoog waren, en nu is mijn angst dat de kater niet alleen suiker heeft maar ook een nierprobleem. Ik wil nu niet weer de fout maken door 'te lang te wachten', zelfs al is suiker an sich goed te behandelen. Wanneer is het genoeg? Kun je stellen dat je beter afscheid kunt nemen als de kater redelijk gezond is, dan door blijven modderen met insuline, dieten etc. (Dit in geval zijn nierfunctie ook niet goed is)? Dit is een groot dilemma, want ja, wie bepaalt de kwaliteit van een dierenleven? Reactie infoteur, 14-11-2016
Beste Noor, precies zoals je zegt is het echt een dilemma. Wat ik gemerkt heb in de praktijk is dat een groep mensen te lang wacht en sommigen hebben daar achteraf inderdaad spijt van. Het is begrijpelijk dat je het beestje zo lang mogelijk bij je wilt houden. Een goede graadmeter kan zijn om het aan een buitenstaander te vragen. Iemand die jou en de kat goed kent. Of de dierenarts vragen om zijn eerlijke mening. En soms weet je gewoon dat het zover is.

Erik, 06-09-2016
Afgelopen vrijdag heb ik helaas mijn kat Billy moeten laten inslapen. Billy is na zijn castratie altijd wel een forse kater geweest van een kilo of 8, dus eigenlijk wel aan te zware kant. Tot een maand of 2 geleden niet echt bijzondere dingen aan de hand geweest buiten datgene wat iedereen wel eens aan de hand heeft met z’n huisdier.

2 maanden geleden viel me op dat hij niet echt veel eetlust meer had, ik dacht eerst misschien vindt hij het voer niet meer lekker. Ander voer erbij gekocht maar dat mocht niet baten. Dus dag erop na de huisarts. Het was me wel opgevallen dat hij gewicht was kwijt geraakt maar dat was volgens mij ook wel aan de ouderdom te wijten, want inmiddels was hij 17. Bij controle dacht de dierenarts dat hij zijn rug verrekt had want als hij hem daar aanraakt week hij ineen van pijn. Dus een dikke pijnstillende injectie met ontstekingsremmer erbij… Billy woog op dit moment nog 4,5 kg. Dieren houden instinctief op met eten als ze pijn hebben om middels sedatie zichzelf te euthanaseren en bij katten is het nog wat lastiger omdat ze van niet eten misselijk worden. Een vicieuze cirkel dus.
Maar thuis gekomen bleek de arts goed geoordeeld, hij begon weer te eten en leefde op.
Tot ik een maandje later zag dat hij flink aan de diarree was… dus weer terug naar de arts.
Daar toch maar bloedprikken om lever, suiker en hart uit te sluiten. (Nou bloedprikken is dus moord en doodslag bij katten, echt geen aanrader om bij te zijn als baasje). De uitslag… geen lever problemen, geen suiker…en geen hart problemen.

Dus de dierenarts vertelde me uit ervaring bijna zeker te kunnen zeggen dat het kanker gerelateerd moest zijn. Billy was op tijd van 1 maand weer in gewicht gezakt 10% wel te verstaan. Nu had ik de keuze of onderzoeken en erachter komen dat hij het waarschijnlijk bij het goede eind had…. Maar gezien de leeftijd van 17 had het nog nut, want opereren en de hele riedel van kankerbehandeling met een 17 jarige kat… Dus het advies om huiswaarts te gaan en rustig het weekend te overdenken (het was vrijdag) wat te doen…
Dus ik ging huiswaarts met de voorbereiding op in mijn ogen het zwaarste dilemma ooit.
Net zoals de vorige keer leefde Billy geheel op en ging eten als een gek en knuffelde ieder dag weer opnieuw met me alsof hij wist dat ik er nog niet klaar voor was.

Dit heeft hij een maand volgehouden tot ik op een vrijdag beneden kwam en hij stilletjes op een stoel lag te wachten op me. Hij reageerde wel door naar me te kijken maar kwam niet zoals iedere ochtend aanlopen om me te begroeten. Hij wilde niet eten, geen snoepje terwijl hij de avond ervoor nog uitbundig zijn eten had gegeten. Ik ben mijn ontbijt gaan maken in de tussentijd was hij toch uit de stoel gekomen en wankelde hij op z’n poten naar me toe. Op dat moment voelde ik dat hij er klaar voor was. Met een knoop in mijn maag ben ik nadat ik mijn vrouw ingelicht had naar het werk gereden. Omdat het me niet lekker zat ben ik om 14:00 huiswaarts gekomen. Billy reageerde niet op mijn aanwezigheid, had nog steeds niet gegeten en wilde geen snoepje, zonderde zich af… dus ik wist dat dit het moment was. Ik belde de dierenarts en deze wilde graag naar ons thuis komen…. In het zonnetje in zijn eigen achtertuin heeft Billy eerst zijn verdovingsspuitje gekregen…toen hij sliep heb ik hem op mijn schoot genomen en daar heeft hij zijn 2e spuitje gekregen waarna hij is overleden…. Oh zo vredig verlopen, zo rustig… Ik dank de dierenarts om zijn professionele aanpak en eerbied en respect waarop hij alles heeft laten verlopen.

Met intens verdriet en een grote leemte denk ik continu aan dit moment…. het laatste moment op mijn schoot en in mijn armen…zijn laatste ademzucht latend, zijn levenloze lichaampje… Mijn dochter heeft gelukkig foto’s van dit laatste moment gemaakt, alsof het lijkt dat hij vredig in mijn armen ligt te slapen. Ik wilde Billy veel langer houden, maar mijn rationeel verstand zegt dit is het juiste geweest, 17 jaar oud en ik wilde absoluut niet dat hij pijn leed. Ondanks dat er echt ontelbare vragen blijven opdoemen zoals heb je het juiste gedaan, heeft hij het niet gevoeld, heeft hij het goed gehad… denk ik bij mezelf ….dit was zijn laatste wens en met respect en eerbied heb ik deze uitgevoerd hoeveel verdriet ik er ook om heb. Reactie infoteur, 14-11-2016
Beste Erik, bedankt dat je je ervaring met ons wilde delen. Sterkte met dit grote verlies.

Tineke, 29-08-2016
Wij hebben Maxje vanaf 7 weken en hij is nu 18 jaar en 6 maanden, het is een Jack Russel. Het laatste jaar is hij volledig blind geworden en zijn gehoor is nog maar 10%, het wordt steeds moeilijker voor hem om zijn ontlasting en plasje op te houden, ik ruim dat natuurlijk met liefde op voor hem, niet dat ik sta te juichen maar het is nu eenmaal zo. Loopt rondjes en met zijn evenwicht gaat het ook niet altijd even lekker, hij eet en drinkt nog goed, niet veel maar eet en geniet van div. extra lekkere hapjes. Ik kijk naar hem en vraag mij echt af of hij nog plezier in zijn leven heeft (hij heeft geen pijn hoor), ik sta voor een moeilijke beslissing. Wat ik moet doen? Maar tjonge ben ik misschien een ego omdat ik hem nog niet kwijt wil pufff is het nog wel waardig voor hem! Mooiste zou zijn om hem zelf te zien gaan maar dat gebeurt zelden zegt de dierenarts! Reactie infoteur, 14-11-2016
Dat zelf zien gaan gebeurt inderdaad maar zelden. Vraag anders eens aan een buitenstaander of aan de dierenarts wat zij er van vinden. Zij kunnen iets objectiever naar de situatie kijken vaak. Lastige kwestie! Sterkte ermee.

Denise, 26-07-2016
Hallo,

Ik wil graag reageren op de vorige reactie. Ik kamp met hetzelfde. Ik ben benieuwd wat je nu gedaan hebt. Ik heb een mechelse herder van 8 jaar. In haar eerste 4 jaar is ze niet goed gesocialiseerd. Toen ze 4 was heb ik haar leren kennen. In het begin was ze al lastig. Ze heeft me gebeten en was agressief naar zowel mensen als dieren. Ik heb cursussen met haar gevolgd en veel met haar getraind. Juist alles wat ze spannend vind heb ik opgezocht. Ze is vooruit gegaan maar laatst heeft ze een jong meisje bij ons in de straat gebeten. Ik ben ten einde raad. Binnen is ze heel lief maar buiten is het een hele andere hond. Reactie infoteur, 14-11-2016
Oeh wat een lastige situatie! Misschien Is het verstandig om haar buiten te korven voor de veiligheid? En een goede gedragstherapeut inschakelen?

Ik, 12-06-2016
Beste,

Ik heb mijn hond 6 jaar geleden uit het asiel gehaald, hij zag er verwaarloosd uit, ik kon zijn ribben tellen. Hij luisterde niet was angstig etc. na een tijdje begon hij mij te vertrouwen. 5 jaar lang ging het goed, nu hebben wij een baby gekregen. In het begin was hij super lief en heel onderdanig, maar nu begint hij haar steeds te ontwijken, hij heeft 2x zijn lip opgetrokken naar haar en 1 x keer gegromd. Hij heeft ook gegromd naar mijn buurmeisje. Ik weet niet meer wat ik moet doen nu. Naar een asiel gaan kan gewoon niet voor hem, hij werd gek in zon hok en hij wordt ouder nu hij is nu 9 jaar. Vroeger viel hij honden of katten aan maar hij wordt nu zo oud dat hij dat ook niet meer doet. Dat was een pluspunt, maar ik weet niet meer wat ik nu moet doen. Reactie infoteur, 14-11-2016
Zou het kunnen dat hij de kinderen te druk vindt? Zitten ze aan hem of rennen ze achter hem aan op het moment dat hij zijn lip optrekt? Hij geeft duidelijk aan dat hij het niet leuk vindt, ook door te grommen. Als deze signalen niet goed worden gelezen kan hij uiteindelijk overgaan in bijten. Is er een manier voor hem om zelf de rust op te zoeken? Een veilige en rustige plek in een maand, hoek van de kamer, hal? En vooral de kinderen leren dat als hij daar ligt dat ze niet naar hem toe mogen en hem dan niet mogen aanraken. Maar wat ook heel belangrijk Is, is uitsluiten of hij medische problemen heeft, zoals pijn door bijvoorbeeld arthrose. Hierdoor kunnen ze ook zo reageren. Hij wil duidelijk met rust gelaten worden en dat moet je respecteren. En mocht dat niet lukken in jullie gezin dan Is het misschien verstandig om een rustig huisje voor hem te zoeken, zonder gillende en rondrennende kinderen. Succes!

Coen En Nives van Vliet, 19-10-2015
Afgelopen vrijdag wilden mijn vrouw en ik eigenlijk onze kater laten euthanaseren maar hij at nog goed en ging nog in de tuin om water te drinken en zijn behoefte te doen.
zaterdag ochtend heeft hij ook nog wat gegeten en toen ging het opeens snel achteruit.
Hij bleef liggen op ons kamertapijt en wilde niet meer eten. Hij was ook niet meer mobiel.
toen mijn vrouw zondagochtend naar haar werk ging als wijkverpleegkundige ben ik om 06.00 uur opgestaan en bij onze kater spicy gebleven. Ik had hem op de bank gelegd en hij bleef daar liggen. Ik heb de hele ochtend gewaakt over hem en ik zag hem zachtjes wegglijden met geluidjes, knorren en kreunen. Hij had een moeilijke ademhaling.
Spicy had het vervelende virus VIP en dan nog wel de natte vorm waar niets tegen te doen is. Wij hebben hem gedurende drie weken ontstekingsremmende middelen gegeven en een antibioticakuur. Injecties met interferon heeft onze dierenarts ontraden omdat het erg duur is en of het helpt is maar de vraag. Tot op heden is er nog geen remedie voor deze ziekte.
Dus zondag 18 oktober zijn mijn vrouw en ik naar de spoedarts in Volendam gegaan, een heel aardige vrouw en terwijl ik spicy in mijn armen hield gaf zij de eerste injectie. Met Spicy op mijn schoot duurde het even voor hij in slaap viel en heeft zij de tweede en dodelijke spuit gegeven. Wij waren de enige klanten dus ging het in alle rust en dat was erg fijn. Zelf was ik kapot ervan omdat ik alleen thuis was en moes wachten tot mijn vrouw om 14.00 uur thuis kwam. Wij zijn blij dat wij deze stap hebben genomen voor Spicy want hij moest echt uit zijn lijden verlost worden. Wij zullen Spicy erg missen en danken hem voor de fijne jaren dat wij met elkaar hebben doorgebracht. We hebben nu nog twee kater van 15 jaar oud van de 5 katten die wij hadden. Ik hoop oprecht dat er snel een middel wordt gevonden om dit virus te kunnen bestrijden. Een Japanse arts en wetenschapper is hier mee bezig en ik hoop dat het hem of anderen lukt om dit te kunnen bestrijden en katten deze vreselijke ziekte te kunnen besparen. Mijn gedachten gaan naar iedereen die ook hun huisdier moeten laten inslapen. Reactie infoteur, 20-10-2015
Gecondoleerd met het verlies van uw kat. Fip is inderdaad een vreselijke ziekte. Ik hoop ook dat er snel iets aan gedaan kan worden. Bedankt voor het delen van uw verhaal en sterkte.

Annelies, 17-09-2015
Gisteren hebben wij ons hondje laten euthanaseren. Ik heb er een vreselijk slecht gevoel bij, ook al was de situatie onhoudbaar geworden. Maar wat bij mij speelt is dat het vooral voor ons onhoudbaar was en dat ons hondje daar uiteindelijk zelf geen enkele zeg in had. Ze was nog vrolijk zelfs, 's morgens bij het naar buiten rennen en wanneer we thuiskwamen. De momenten daartussen was ze een beetje een schim van haar vroegere zelf, maar ze was dan ook wel oud. Hoe oud weten we niet, want we hebben haar vier jaar geleden uit het asiel gehaald. Ze werd tegen nu ongeveer geschat op 13 à 15 jaar. Anderhalf jaar geleden overwon ze nog kanker (we betaalden ons toen blauw aan een operatie van een kleine 800 euro) en lieten we nog een oogje uithalen omdat ze helse pijn leed. Maar daarna was ze weer supervrolijk. Op het moment dat we haar in huis haalden, had ze al een plasprobleem. In het begin was dat een paar plasjes per week (en dagelijks op haar slaapplek, maar bon dat kuisten we telkens op). Alleen is dat gewoon extreem veel erger geworden en uiteindelijk de eigenlijke reden van haar euthanasie hoe onmenselijk dat ook klinkt. Vier maanden geleden kregen we ons eerste kindje en de hond had meteen een hekel aan haar (wellicht omdat mijn aandacht veel meer naar de baby ging dan naar haar). Sindsdien ging ze ook fel achteruit. Ze vermagerde en ze was eerder al halfblind en halfdoof maar ook op dat vlak ging ze achteruit. En wat het ergste was voor haar, was dat ze zo stilaan dement werd. Ze stond al een half jaar op angstremmers omdat ze 's nachts compleet gek werd door angstaanvallen. Met die medicatie was dat nog redelijk onder controle, maar het gebeurde ook steeds meer overdag. Lag ze rustig te slapen in een compleet stille ruimte en sprong ze plots in volle paniek uit haar mand. Zonder enige aanleiding! Maar volgens de dierenarts had ze wel nog iets aan haar leven, dus we gingen verder. Het is nu met de baby die binnenkort gaat kruipen dat we de knoop plots vrij impulsief doorgehakt hebben. En gisteren was het zover. Ik had tegen mijn vriend gezegd als de dierenarts zegt dat de tijd gekomen is, mag je het laten doen. Eerlijk gezegd had ik gedacht dat hij met een karrenvracht aan nieuwe medicatie én met de hond terug zou komen, maar dat was dus niet zo. En de wereld viel even op mijn hoofd. Nu voel ik me ZOOOO schuldig (ik had hem kunnen tegenhouden) én ik heb niet eens deftig afscheid genomen. De voorbije maanden waren ook echt niet leuk omdat ik zo boos was op haar. Ik liet dat wel niet echt merken (ik strafte haar niet of riep niet tegen haar, ik negeerde het en kuiste alle smurrie telkens gewoon op), maar ze voelde wel goed aan dat ik hele negatieve gevoelens had. En die bleven groeien, zeker op momenten dat ze op de speelmat van mijn kindje plaste als ik eens 10 minuten niet keek. Of binnen kwam plassen terwijl alle deuren open stonden en ze 5 minuten eerder nog een plasje in de tuin gedaan had. Ik begreep haar niet meer en zij mij ook niet en dus was het al even koude oorlog. En nu is ze er niet meer en ik kan niets anders doen dan huilen en heb vannacht geen oog dicht gedaan. Ik voel me zo egoïstisch, ook al zei de dierenarts dat ze sowieso wel al aan het aftakelen was. Eerlijk? Als er geen baby was geweest, hadden we het wellicht nog veel langer kunnen opbrengen om haar urine en stoelgang op te kuisen en haar al die aandacht te blijven geven. Maar de baby is er wel en ik was zo op. Tot 10 keer dweilen op een dag bovenop alle andere zaken en het gebrek aan hygiëne in ons huis en de schade die ze aanrichtte door de angstaanvallen. We konden niet meer. Rationeel begrijp ik ons zelf wel, maar het voelt zo fout aan. Iedereen zegt kop op, je hebt haar toch nog een aantal fijne jaren bezorgd, dat klopt, maar het laatste half jaar was ze niet meer zo gelukkig bij ons en wij ook niet bij haar en nu voelt het echt alsof we haar vermoord hebben uit eigenbelang. Reactie infoteur, 20-10-2015
U kampt met heftige schuldgevoelens en dat is niet prettig. Misschien helpt het als u nog eens een gesprek met de dierenarts aangaat, misschien kan hij u een beetje gerust stellen? Persoonlijk lijkt het mij helemaal niet veel te vroeg, er zijn veel kwaaltjes. Een hond die met dementie en angsten te maken heeft wordt erg onzeker en ik vraag me dan ook oprecht af of hij door de stroever wordende band met u ongelukkiger is geworden. Ik hoop echt dat u het een plekje kunt geven!

Mary En Ruud, 21-07-2015
Vorige week Donderdag hebben wij besloten om onze kat in te laten slapen.'
Een aantal dagen ervoor zijn wij meerdere keren bij de dierenarts geweest, omdat hij niet goed kon plassen.
Daarvoor diversen behandelingen. De dag van inlaten slapen morgens nog bij de dierenarts geweest en hem daar tijdelijk achtergelaten en middags weer opgehaald onze kat had een katheter in en zat in een bench. Toen wij hem zo zagen besloten wij niet verder te gaan temeer daar dit al meerder keren was gebeurd en de toekomst er NIET rooskleurig uitzag. Ook was hij ons zorgkindje en om hem verdere operaties en pijn te besparen hebben wij deze moeilijke keus gemaakt.
Toen wij bij de dierenarts waren om hem te laten inslapen viel een vraag van de dierenarts ons verkeerd.
vraag 1 : we kunnen hem hier laten inslapen
vraag 2 : of je laat hem hier en dan krijg hij behandelingen en operaties om te kijken of we hem misschien met nadruk misschien beter kunnen maken. En dan krijg hij een ander eigenaar.
Uiteraard hebben wij dit laatste niet gedaan.Deze laatste vraag viel ons heel zwaar en vonden dit vreemd. Nu de vraag aan jullie: wordt deze vraag altijd gesteld voor het inslapen? Wij hebben dit nooit eerder meegemaakt. Reactie infoteur, 04-09-2015
Beste Mary en Ruud,

Dit is geen normale vraag inderdaad. Ik ken het hele verhaal natuurlijk niet, dus het is voor mij moeilijk inschatten waarom deze vraag gesteld is. Als ik zo vrij mag zijn om het te interpreteren, denk ik dat de arts het zelf misschien niet helemaal eens was met de keuze om het diertje in te laten slapen. Misschien was de kat nog heel jong? Misschien had hij nog een redelijke kans? De volgende stap is meestal om een penisamputatie uit te voeren en daarna levenslang op een dieet, wat misschien qua kosten niet op te brengen was voor jullie? In ieder geval is er iets in de communicatie niet helemaal goed gegaan als hij/zij jullie dit gevoel heeft gegeven. Misschien is het verstandig om eens een gesprek aan te vragen. Sterkte.

Ronald, 21-07-2015
Mijn poes is gisteren overleden, dmv euthanasie door dierenarts. precies zoals u boven heeft beschreven, heel netjes en arts nam ruim de tijd. Reactie infoteur, 04-09-2015
Beste Ronald,
Gecondoleerd met het verlies van uw poes. Goed om te horen dat u tevreden bent over het verloop van de euthanasie en de dierenarts. Veel sterkte gewenst.

Wendy, 09-06-2015
Ongeveer een week geleden mijn lieve kat droppie in laten slapen. Hij is bijna 19 jaar geworden. Ongeveer een maand geleden zijn we langs de dierenarts geweest voor z'n vaccinatie. Merkte dat hij de laatste tijd niet veel droge brokjes meer at en ook nat voer ging niet van harte (at nog wel genoeg maar niet als voorheen). Hij was ook behoorlijk afgevallen, denk dat hij eerst rond de 6 kilo woog en toen we hem wogen bij de dierenarts was het nog maar 3 kilo. Dierenarts heeft ons laten weten dat het wellicht aan z'n kiezen kon liggen, er zat veel tandsteen en ze hadden ons aangeraden om hem onder narcose te brengen en dat allemaal schoon te maken en een kies te trekken indien nodig. Ook zouden ze bloed prikken om te kijken wat er verder aan de hand was. Week later afspraak gemaakt en hem weggebracht, alles goed gegaan en ze hebben zelfs de kies niet hoeven trekken. Het enige wat uit de test kwam was dat zijn nierwaarde verhoogd was. Hij zou dus een speciaal dieet moeten en eigenlijk waren ze verder best positief. Toch merkte ik uiteindelijk zelf geen verschil. Af en toe at hij harde brokjes en had ik het idee dat het beter ging maar ook dat was van korte duur. Gaf hem wel meer nat voer maar ook dat ging niet van harte. Dierenarts gebeld om advies te vragen, ze wilde opnieuw bloed prikken om de nierwaardes te checken maar gaf aan dat dit niet veel haast had, hij at tenslotte nog en zolang hij niet moest braken of diarree had hoefde ik niet direct langs te komen. (M'n ouders waren op vakantie en ik heb zelf geen rijbewijs). Ik wilde het zelf nog even aankijken maar een paar dagen later merkte ik dat hij slecht ging lopen, hij werd erg wankel in het begin en viel op den duur om. Het werd steeds erger op een avond kon hij ook niet meer opstaan. Ik ben zo geschrokken dat ik gelijk 's avonds de dienstdoende arts had gebeld, die heeft mij verteld dat hij wellicht klem heeft gezeten of ergens vanaf is gevallen en dat ik hem nu rust moet geven en zorgen dat hij niet ergens op kan springen dus dat heb ik gedaan. Volgende dag toch maar een afspraak gemaakt bij m'n dierenarts en het verhaal uitgelegd. Merkte dat hij die dag gelukkig weer kon lopen maar wel langzaam en erg wankel, alsof hij pijn had en hij krimpte ook af en toe in elkaar. Het was precies 3 weken geleden nadat ze z'n gebit hadden gereinigd. Hij was alweer een halve kilo afgevallen en volgens de dierenarts had hij pijn, ze zei ook met een stalen gezicht dat ik toch maar is moest denken om hem in te laten slapen, dit sloeg behoorlijk in. Ik wist dat het niet goed ging maar zo slecht, ik was er helemaal kapot van. Heb uitgelegd dat ik alleen thuis was en toch eerst wilde overleggen met m'n ouders. Ze heeft hem vocht toegediend en heeft mij ook uitgelegd hoe ik dat zelf kan doen, dit gaat via een spuitje onder de huid. Hij heeft zo'n hekel aan prikken dat ik het hem niet aan kon doen om het te "rekken" tot mijn ouders terug waren. Ik heb toen 's avonds met pijn in m'n hart besloten om hem toch in te laten slapen, zeker toen ik wist dat hij pijn had. Had hij er zelf geen zin meer in omdat hij niet meer wilde eten? En dat hij ineens zo slecht kon lopen en wankel was (vooral aan z'n achterpootjes) waar komt dat vandaan, heeft dat ook met z'n nieren te maken of is dat echt ouderdom geweest? Heeft hij misschien al langer pijn gehad dat we het niet wisten. Ik heb ergens gelezen dat je er soms niet makkelijk achterkomt of een kat pijn heeft omdat hij dat niet laat merken. Ik ben wel blij dat ik zelf snel de keuze heb gemaakt hem in te laten slapen, maar dat maakt het niet minder erg. Ik ben zelf 24 en droppie is 18,5 jaar bij me geweest, eigenlijk zo lang als dat ik me kan herinneren. Reactie infoteur, 14-07-2015
Beste Wendy,

Ik lees nu pas je verhaal, bedankt voor je uitgebreide omschrijving. Als ik mijn eerlijke mening mag geven zonder de dierenarts aan te vallen, begrijp ik niet dat ze zich niet direct volledig op zijn nieren hebben gestort. De waarde was verhoogd (dit zou in theorie ook door een slecht gebit kunnen komen), maar ik vind 3 kilo afvallen wel heel erg veel en zou dat niet alleen aan het gebit hebben geweten. Bij een kat van deze leeftijd moeten alle alarmbellen afgaan dat er naast een slecht gebit waarschijnlijk nog wel iets meer aan de hand is. Ik zou deze kat als ik de dierenarts was geweest ook nooit zonder bloedonderzoek VOORAF onder narcose hebben gebracht voor zijn gebit. Maar ik ben natuurlijk zelf geen dierenarts en ken de situatie niet.
Misschien was er naast een nierdieet ook nog een probleem met bijvoorbeeld zijn schildklier. Nu weet ik niet hoe ver jullie hadden willen gaan en hoeveel geld jullie konden besteden aan Droppie en misschien dat de dierenarts daarin heeft proberen mee te denken, dat is voor mij allemaal natuurlijk niet in te schatten. Ook weet ik niet hoe jullie communicatie precies is verlopen, maar ik denk wel dat er op de 1 of andere manier ergens wat is blijven liggen, aangezien jullie niet precies wisten waar jullie mee af waren. Toch een beetje een gemiste diagnose lijkt me.
Naast een speciaal nierdieet hadden ze ook nog medicatie kunnen geven om de nieren te ontlasten. Dat wankele kan zeker van de nieren vandaan komen, hij kan zichzelf hebben vergiftigd door de hoge nierwaardes. Ik vind het zeer vreemd dat ze tegen jou zeiden dat hij ergens tussen had gezeten, zeker in combinatie met zijn andere klachten. Het klinkt een beetje alsof de dierenarts op dat moment niet naar de kat wilde kijken. Naar mijn idee had hij toen direct aan het infuus gemoeten om te spoelen. Ook hadden ze zijn blaas moeten checken, of hij niet verstopt zat etc.
Ik begrijp heel goed dat je bent geschrokken van de ernst van de zaak. Je krijgt Droppie er niet mee terug, maar ik wil je wel zeggen dat ik denk dat je die avond dat je de knoop zelf hebt doorgehakt en hem uit zijn lijden hebt verlost geen betere keuze had kunnen maken voor hem. Je had zijn leven hoogstens een klein beetje kunnen rekken als je alles uit de kast had gehaald, maar hij was al erg oud en zijn lichaam was al te ver op. Super knap dat je dit allemaal zonder je ouders hebt gedaan. Respect! Ik wens je heel veel sterkte met alles.

Joyce, 28-05-2015
Hallo,

Twee dagen geleden heb ik mijn burmese kat van 12 jaar laten inslapen wat een vreselijke traumatische ervaring is geweest voor de kat en mij.
Al een paar jaar had ze last van haar longen en na allerlei onderzoeken bij de DA konden ze niets meer voor haar doen dan dagelijks dexoral in te laten nemen.
Dat is met medicatie een hele tijd goed gegaan tot een paar maanden geleden ze langzaam maar zeker steeds verder achteruit ging.
Het ademen werd moeilijker en de dosis medicatie moest verhoogd worden.
Ze at en dronk nog goed, speelde nog af en toe met de 2 andere katten maar ook dat werd steeds minder.
Een paar weken geleden werd de ademhaling zo moeilijk dat ze nauwelijks meer uit haar mand kwam en i.o.m. de dierenarts werd besloten dat de kat verder lijden bespaard moest blijven en euthanasie voor haar de beste optie was mede omdat door de dexoral ook haar nieren en lever verslechterd waren.
Bovendien bestond de mogelijkheid dat ze op een gegeven moment zou stikken en zo, n dood wilde ik voor haar zeker niet!
Met pijn in het hart heb ik haar eerst weer mee naar huis genomen na een afspraak gemaakt te hebben voor het laten inslapen.
Gezien het feit dat ze bij de DA altijd rustig en weinig nerveus was besloten om met haar naar de praktijk te gaan waar ik tot voor kort goede ervaringen had met de dierenartsen die daar werkzaam zijn.
Op een rustig moment van de dag bij de DA aangekomen werden we naar binnen geroepen waar men haar gelijk op de behandeltafel legde.
Gelukkig had ik thuis de nodige tijd gehad om afscheid te nemen want die gelegenheid werd daar niet geboden.
Behalve de DA stond er ook een assistente+stagiere bij.
Gevraagd of ze een euthanasie kon krijgen waar ze zo weinig mogelijk last van had (er zijn n.l. verschillende methoden)
Hoewel de kat tot dat moment nog rustig was ging het bij de narcose prik al meteen mis. Ze vloog krijsend bijna een meter de lucht in terwijl ze met entingen, bloed afnemen nooit een krimp heeft gegeven.
Meteen daarna begon ze hevig te braken, schokken en trillen echt vreselijk om te zien.
Ondertussen was de assistente druk bezig om de binnengekomen telefoontjes te beantwoorden dus.telefoon rinkelen zij op de gang daarna kwam ze de behandelkamer weer in tot het volgende telefoontje ging weer de kamer in en uit tot een keer of vier zo door-wat een onrust.
De DA zei er niets van en ik was te veel bezig met de kat op dat moment die maar bleef trillen.
De uiteindlijke dood was voor de kat dan ook een verlossing maar wat een marteling.
Om het arme dier een verstikking te willen besparen gekozen voor het laten inslapen maar als ze thuis in haar eigen omgeving gestikt was, was mogelijk minder erg geweest dan deze ervaring bij de DA.
De volgende dag, na een slapeloze nacht de DA opgebeld waarbij ik de assistente aan de tel. kreeg (DA was op dat moment telefonisch niet bereikbaar).
In het gesprek heb ik verteld da tik een nare ervaring had betreft euthanasie kat en hoeveel extra onrust het had gegeven dat er steeds telefoonverkeer gaande was tijdens het inslapen. Ze gaf toe dat dat niet correct was en zou ook de rest van het personeel op de hoogte brengen van het gesprek.
Vervolgens van de DA niets meer gehoord.
Ik ben opgegroeid met huisdieren en het is vaker voorgekomen dat er een kat of hond euthanasie nodig had.
De ervaring was dat dit met de meeste respect en uiterste zorgvuldigheid werd gedaan in de kliniek van mijn vorige woonplaats.
Het is een lang verhaal geworden maar het helpt bij de verwerking om het op te schrijven.
De ervaring leert nu dat inslapen van een huisdier niet altijd zo vredig is dan men beweert en helaas heeft mijn lieve, dappere kat niet de vredige dood mogen hebben die ik haar gegund had ze had verdiend. Reactie infoteur, 29-05-2015
Bedankt voor het delen van uw verhaal. Het verhaal mag zo lang zijn als dat nodig is voor een goede verwerking! Het opschrijven betekent dan waarschijnlijk ook meer dan mijn reactie erop voor u, maar ik wil u wel laten weten dat ik het van A tot Z gelezen heb en me voor kan stellen dat het een nare ervaring moet zijn geweest. U zou eventueel nog een telefonisch of face-to-face gesprek kunnen aanvragen met de dierenarts, ik denk dat dat u zeker zal helpen om het nog iets meer een plekje te geven. Heel veel sterkte met alles.

Michel, 24-04-2015
Hallo
Eén van mijn Duitse herders (teefje) is 15 jaar oud, en ze heeft lumbo sacrale stenose en spondylose gepaard met lichtte hernia en ze is incontinent. Ze wandelt buiten dmv een rolstoel, binnen help ik haar want ze kan niet meer lopen door de verlamming in haar achterhand. De doorbloeding in haar staart is slecht, zodanig dat er al 7 cm er af mist. En het laatste stukje zit verband omheen, want het wil niet meer helen. Ze is meestal vrolijk en ze eet en drinkt zeer goed, en gek op verse rauwe vis tezamen met rauw vlees.
Nu heb ik de dierenbescherming op mijn dak gekregen, want mensen die haar in de rolstoel zien lopen. Vinden dat schijnbaar zielig, en hebben de dierenbescherming gebeld. Nu ben ik verplicht om mijn hond te laten keuren bij de dierenarts, en die gaat beslissen over het lot van mijn hond.
Mijn vraag aan u of u ervaring heeft met dit soort grappen? Of met oude Duitse herders?
Bij voorbaat dank. Reactie infoteur, 04-05-2015
Beste Michel,

Ik durf hier eigenlijk geen mening over te geven, het een ingewikkelde zaak waar ik me beter niet in kan mengen. De verplichte keuring is natuurlijk erg spannend, maar de dierenarts zal als het goed is beide kanten van het verhaal bekijken. Het allerbelangrijkste is of de hond nog een dierwaardig bestaan heeft en daar zal hij/zij zeker een uitspraak over kunnen doen dmv vragen stellen en lichamelijk onderzoek. Veel succes!

Irma, 14-12-2014
Hallo, ik wil graag reageren op de opmerking 'waarom hebben ze dan een hond als ze de kosten niet kunnen betalen'. Een wrede en kortzichtige opmerking. Heb je er al erns aan gedacht dat omstandigheden zo kunnen veranderen dat dierenartskosten niet meer betaald kunnen worden omdat eten kopen belangrijker is?
En mensen aanraden geld te lenen voor dierenartskosten? Schandalig.
Tarieven aanpassen voor minder bedeelden lijkt me humaner. Voor 10 minuten onderzoek en een spuit die niet werkt bijvoorbeeld 54 euro moeten betalen is gewoon belachelijk.
Het consulttarief kan best omlaag. Reactie infoteur, 20-12-2014
Beste Irma,

Allereerst bedankt voor uw reactie. Helaas is uw reactie op mijn artikel niet echt positief. In mijn ogen heb ik geen wrede en kortzichtige opmerkingen geplaatst. Natuurlijk heb ik er aan gedacht dat mensen door onvoorziene omstandigheden de kosten voor hun huisdier niet meer kunnen betalen. Maar in mijn ogen is euthanasie ALTIJD de allerlaatste oplossing. Ik vind namelijk dat wij dieren niet mogen behandelen als een voorwerp, die je zomaar weg doet. Helaas maak ik dit in mijn werk regelmatig mee. Natuurlijk kan hierover gediscussieerd worden. Ik gun iedereen een huisdier, maar er worden veel ondoordachte keuzes gemaakt. De mensen met het minste geld hebben vaak de meeste huisdieren. Of enorm zware honden, waar enorm veel eten ingaat en die als ze een antibioticakuurtje nodig hebben veel meer kwijt zijn door het gewicht van de hond. Neem dan een kleintje bijvoorbeeld. Het zijn allemaal keuzes en afwegingen, voor iedereen. Maar ik vind wel dat als je een huisdier aanschaft, dat je er ook goed voor moet zorgen. Dieren kosten nu eenmaal geld in "onderhoud", net als kinderen.
Mocht iemand zijn of haar huisdier door financiële redenen niet meer kunnen houden, dan zijn er genoeg mogelijkheden om hem te herplaatsen, waarom mogen wij mensen beslissen over de dood? Daarom vind ik het advies om geld te lenen zeker niet schandalig, ook slechte omstandigheden kunnen weer beter worden.
Een spuit die niet werkt? Over kortzichtig gesproken… Natuurlijk zal de dierenarts ook wel eens een spuit geven die niet werkt, bijvoorbeeld antibiotica die niet tegen een bepaalde bacterie werkt, of omdat mensen nog iets langer van hun zieke huisdier willen genieten een soort laatste redmiddel spuit toedienen, met weinig kans van slagen, maar als het goed is wordt dit gecommuniceerd. De meeste dierenartsen zijn heel schappelijk, dat als mensen voor dezelfde klacht vaker terugkomen ze dan ook een goedkoper of een keer geen consult rekenen. Heeft u er wel eens aan gedacht dat er ook geld binnen moet komen om medicijnen en apparatuur aan te schaffen, zodat er meer kansen zijn voor de dieren? Dus spuiten die wel werken te kunnen geven?
Ja, het is duur, maar een bezoekje voor jezelf aan een huisarts of specialist of ziekenhuis is ook duur. Het uiteindelijke doel voor dierenartsen is niet om er rijk van te worden, want in vergelijking met alle universitaire opleidingen verdienen zij maar bar weinig. Ook maken zij vaak werkweken van meer dan 60 uur en is het een beroepsgroep met erg veel burn-outs en suïcide. Hun doel is van hun hobby hun beroep maken en zoveel mogelijk tevreden klanten en gezonde dieren nastreven.

Collie, 12-10-2014
Fijne informatie. Morgen de DA bellen om een afspraak te maken om onze superlieve trouwe lab Macho na 13 jaar in te laten slapen… hij kan bijna niet meer lopen heeft artrose en artritis. Maar met zware pijnstillers gaat het best. Hij is erger dan ooit geobsedeerd door eten poept in huis en slaapt de hele dag. In ons hoofd weten we dat het t beste voor hem is. De DA heeft dat al 2 maanden geleden gezegd. Maar in mijn hart… verschrikkelijk. Steeds als hij een opleving heeft denk je… zie, het gaat nog best. Alleen duurt zo'n opleving max 5 min… wat een moeilijke beslissing! Reactie infoteur, 13-10-2014
Beste Collie, super moeilijk die beslissing, vooral als je ziet dat het koppie nog wel wil, maar de rest niet meer mee wil. Helaas gebeurt dat vaak bij Labradors, dat hun gewrichten het eerder opgeven dan de zin in het leven. Zijn ogen vertellen je meestal wanneer de tijd daar is. Maar met pijn en een lijdensweg in het vooruitzicht is de beslissing misschien iets minder moeilijk te maken. Heel veel sterkte met alles…

Maria, 01-10-2014
Dank je wel voor alle informatie.
We hebben gister te horen gekregen dat onze golden pup van 5 maanden een kronkel in z'n hersenen heeft. Hij heeft regelmatig last van heel agressief gedrag en daarnaast zoekt hij geen contact met mensen zoals een pup (en zeker een golden) hoort te doen. We zijn bij een hele goede gedragstherapeut geweest en de problemen zullen alleen maar erger en gevaarlijker worden. Er is helaas niets aan te doen en wordt ons geadviseerd om hem te laten inslapen. We hebben het er heel moeilijk mee want hij ziet er zo lief en mooi uit en dat is hij ook, alleen kan hij er niets aan doen dat hij zich zo gedraagt. Er is weinig informatie te vinden over dit soort gevallen. Misschien weet u hoe we hier het beste mee om kunnen gaan? Maken we de goede keus om zo mooi en gezond uitziend beestje met een fout in z'n hersenen in te laten slapen? Reactie infoteur, 03-10-2014
Beste Maria, een echte kronkel in de hersenen bij honden komt erg weinig voor, maar het kan natuurlijk wel. Er zijn helaas meer van dit soort verhalen bij Goldens bekend. Dit is soms het resultaat van verkeerd fokken.
Ik persoonlijk ben er altijd voor om een dier een tweede kans te geven, maar dan zult u hem misschien moeten herplaatsen bij mensen zonder kinderen en met veel verstand van hondengedrag. Het meest verontrustend is nog wel dat hij geen interactie zoekt vind ik.
Misschien is het een idee om een second opinion te vragen bij nog een andere gedragstherapeut? Kies altijd voor een afgestudeerde therapeut, en niet iemand zonder diploma die het zichzelf heeft aangeleerd. Deze mensen mogen geen diagnoses stellen. Als u dan van 2 gedragstherapeuten dezelfde diagnose en hetzelfde advies krijgt, dan is het misschien verstandig om het advies van in laten slapen toch op te volgen, hoe zwaar dat ook is. Altijd in angst leven is ook geen pretje. En een hond van straks 35 kilo die bijt, dat wil je ook niet. Ik wens u en uw familie heel veel sterkte met uw beslissing.

Shirley, 15-02-2013
Hallo allemaal,
Mijn ouders hebben een Jack russel van bijna 12. Hij spuugt na het drinken, maar als hij niet drinkt eet ie gewoon en houdt ie alles binnen. M'n ouders hebben geen geld voor dierenarts om hem alleen al te laten controleren, me ouders vinden euthanasie ook te duur. Maar wat zijn nou ongeveer de kosten van zoiets. Het hondje van me ouders is echt vel over been en daar lieg ik niet om het breekt me om hem zo te zien lijden. Wie kan me erbij helpen kwa antwoord of ie meer weet

Mvg shirley Reactie infoteur, 16-02-2013
Mogelijk heeft hij last van zijn nieren. Dan drinkt de hond meer en plast meer, kan braken en wordt mager. Soms eten ze goed, soms niet. Natuurlijk zijn er nog heel veel andere problemen waar hij last van kan hebben, maar hier denk ik als eerste aan. Mocht dit het probleem zijn, dan helpt waarschijnlijk alleen medicatie. Aangezien je ouders geen geld hebben, is dit waarschijnlijk geen optie. Een hondje zo laten lopen vind ik ook zielig. Als zij geen dierenartsbezoek kunnen betalen, waarom hebben ze dan een hond vraag ik me af. Nu is het dus gewoon een lijdensweg en wachten tot hij vanzelf omvalt. Dit vind ik persoonlijk erg zielig. De kosten voor een consult zijn hier in het zuiden van het land zo rond de 30 euro. Of ze kunnen misschien wat urine brengen aan de balie, kost ongeveer 15 euro. Prijzen zijn natuurlijk per praktijk verschillend. In de urine kunnen ze wel zien of hij een nierprobleem heeft. Ook kijken ze dan naar andere aandoeningen, zoals suikerziekte en leverproblemen. Misschien is dit dan een optie voor je ouders, zonder direct op consult te moeten? En jij hebt ook geen geld Shirley om dat beestje te helpen? Of leen het geld van iemand. Dit hondje heeft duidelijk hulp nodig!

Nanda, 06-12-2012
5 december te horen gekregen dat mijn trouwe, lieve engelse bulldog van 8, 5 jaar niet lang te leven hebt. Ze is een lopende tijdbom. Diagnose: tumor op haar hart ter grote van een tennisbal. Kapot ben ik ervan. Mijn maatje, mijn troost, mijn allersie moet tot mijn spijt in laten slapen. Vandaag gaat het gebeuren. Ik loop de hele dag te huilen, me vriend kan het niet bevatten dat ze er straks er niet meer is en me zoontje van 4 is onrustig en doet stoer in zijn gedrag. Allemaal verdriet om de hond. Waarom is het leven zo oneerlijk en hard? Helaas alles wat leeft gaat eens dood vroeg of laat. Maar verdriet zal iedereen houden. Ik wens iedereen die dit nog moet mee maken of al gehad hebben "heel veel sterkte en neem op jou eigen manier afscheid" dan is het verwerkingsproces het best en laat ieder op zijn eigen manier dit doen. Afz een zeer verdrietig gezinnentje. Reactie infoteur, 10-12-2012
Wat een ontroerend verhaal. Heel mooi dat je dit op deze manier wilt delen. Super veel sterkte met de verwerking van dit grote verlies.

Reinoud, 01-07-2012
Ik heb mijn hondje 2 dagen geleden laten inslapen en het doet pijn, wij missen hem zo.
Dank voor uw schrijven, het geeft mij steun hier over te lezen. Reactie infoteur, 03-07-2012
Beste Reinoud,

Ik vind het heel fijn dat mijn artikel iets voor u betekent. Het zal leeg zijn zonder uw hondje. Heel veel sterkte met het verlies en de verwerking daarvan.

Marloes van der Lee, 21-07-2011
Gisteren heb ik mijn poes in laten slapen. Hoewel ik het gezegde "in laten slapen" te zacht vind uitgedrukt voor hetgeen er gisteren gebeurd is. Allereerst was het ontzettend moeilijk om de stap te zetten om richting dierenarts te gaan. Onze poes was 15 jaar oud, mijn allergrootste vriend. Ze had melkklierkanker en deze gezwellen waren opengegaan en vies geworden. Poekie was ontzettend veel afgevallen maar ze at nog wel en liep gewoon rond. Ontzettend moeilijk dus om een nog "vitale kat" weg te brengen.
Allereerst een kooitje geleend om te vervoeren. Poes erin, maar ze wilde er telkens uit. Emotioneel werd het zo moeilijk. Toen richting dierenarts. Het in laten slapen kon niet op afspraak en moest perse tijdens spreekuur. In de wachtkamer een half uur moeten wachten waar het ontzettend druk was tussen blaffende honden. Ik had zo'n medelijden met mijn poes. Eindelijk waren we aan de beurt. Toen begon de ellende pas echt.

Poekie werd door de dierenarts via haar nekvel uit het kooitje gehaald. Als ze ergens nooit tegen kon, was het optillen via de nekvel. Grommend en krijsend werd ze uit het kooitje gesleept. Ik was helemaal beduusd. De dierenarts trok een speciaal handschoen aan tegen krabben en begon vanalles met de poes te doen. Geen uitleg helemaal niets. Pas toen ik vroeg wat ze wilde, begreep ik dat de poes moest draaien voor de narcosespuit. Oke, als ze dit eerder had gezegd had ik dit zelf kunnen doen…
Poekie was intussen helemaal ontdaan door die vreemde, en ze moest de spuit nog krijgen. Ze werd naar beneden geduwd, wat niet helemaal lukte, wat uitmonde in een groot gevecht met de poes. De dierenarts die meevechte om die spuit te injecteren en ik met mijn vader helemaal ontdaan proberend om de poes rustig te krijgen. Gegrom, gemiauw, ze liet zelfs de urine lopen… Verschrikkelijk, wat deden we haar toch aan?
Toen werd ons dringend verzocht om snel de kooi te pakken en Poekie werd de erin geduwd. Binnen 10 seconden lag ze. Het was blijkbaar toch gelukt om de spuit te injecteren. Poes werd weer uit de kooi gehaald door de dierenarts en huilend heb ik afscheid genomen van mijn Poekie. Ze "sliep". Geen uitleg verder, geen woord, niets. Uit eigen initiatief zijn mijn vader en ik gegaan. Ik hoorde vaag "sterkte" toen ik de deur achter me dichttrok. De wachtkamer vol met mensen keek mij vol medelijden aan.
Ik heb tot nu toe alleen maar gehuild. Wat een verschrikkelijk einde. Wat heb ik mijn poes aangedaan?! Ik heb een heeeel groot schuldgevoel.
Ik wilde even mijn verhaal kwijt, ik moest dit even kwijt. Reactie infoteur, 23-07-2011
Beste Marloes,

Ik lees nu pas je reactie. Het is nu 2 dagen geleden dat je het bericht schreef. Wat een ontzettend vervelend verhaal. Deze dierenarts had zo te lezen niet veel feeling met jullie en jullie poes. Het lijkt alsof ze haast had of zo en er weinig tijd was voor een persoonlijke en rustige benadering. Ik vind het echt jammer dat het zo gegaan is en dat je er een groot schuldgevoel aan hebt overgehouden. Ik kan je proberen te steunen door te zeggen dat de poes in ieder geval niet net zo denkt als mensen en daardoor misschien niet wist dat ze voor haar laatste spuitje naar de dierenarts ging…
www.endenburg.biz is een site waar je misschien iets aan hebt. Zij geeft begeleiding aan rouwende mensen, met name gericht op het verlies van een dier. Misschien dat een gesprek met haar je een beetje kan helpen het een plekje te geven. Verder wens ik je heel veel sterkte met de verwerking van deze nare ervaring.

D. van Wingerden, 03-06-2011
"Bij mensen is euthanasie een veel ingewikkelder verhaal. Gelukkig geldt dit niet voor dieren. Er is in mijn ogen maar één reden om uw dier niet naar de dierenarts te brengen en dat is als dit absoluut verboden is volgens geloofsovertuigingen."

Een dier laten lijden wegens 'geloofsovertuigingen' vind u een prima reden? En u bent blij dat de regels voor euthanasie bij dieren anders zijn dan bij mensen (mensen die daar zelf voor kiezen, in tegenstelling tot dieren) want dat is een 'veel ingewikkelder verhaal'? Wat een nonsens. U praat vanuit uw eigen geloofsovertuigingen, vermoed ik zo. Niet vanuit empathie voor de huisdieren en de mensen die om hen geven. Reactie infoteur, 06-06-2011
Beste Danielle,

Ik denk dat je mij verkeerd hebt begrepen. Ik vind juist dat geen enkel dier mag lijden en dat het een goed iets is dat als het dier wel lijdt de eigenaar en de dierenarts samen de keuze kunnen en mogen maken om een huisdier in te laten slapen. Bij mensen is het juist ingewikkelder, omdat daar een heel traject aan vooraf gaat en het bijna onmogelijk is om euthanasie uit te laten voeren. Dat van die geloofsovertuiging zet ik erbij om respect te tonen naar mensen die dit niet mogen. Als ik uit mijn eigen geloofsovertuiging zou spreken vind ik dat dus niet, maar ik wil in dit artikel objectief blijven en het algemeen houden. Eigen meningen mogen ook niet in een informatief artikel staan volgens de regels van infonu.
Als er iemand is die empathie voor dieren en de mensen die om hen geven heeft, dan ben ik het wel. Heb je mijn infoteur-site al bezocht? En ik ben ook niet voor niets dierenartsassistente…
Toch bedankt voor uw reactie, ik stel het zeer op prijs als mensen reageren, ook al zijn ze het niet eens met wat ik schrijf. Mvg

Martha Kouwenberg, 17-11-2010
Ik heb een kat van 4 jaar oud die sinds 4 maanden geen eten meer verdraagt. Ik heb al een kapitaal uitgegeven aan allerlei verschillende soorten voer, zonder resultaat. Ook bloedonderzoek door de dierenarts (88 euro!) gaf geen afwijkingen. Advies was dat ik toch maar moest blijven proberen allerlei vaak erg dure voeding uit te proberen. Dit is voor mij inmiddels geen optie meer omdat ik door mijn budget heen ben. De diererartsen die ik benaderd heb willen geen
euthansie uitvoeren omdat de kat gezond zou zijn. Ik ben dol op mijn kat en vooral ook voor mijn 2 kinderen zou ik de kat graag willen houden maar ik zie hiertoe geen mogelijkheid meer.In uw artikel spreekt u over euthansie om financiele redenen, echter ik kan geen dierenarts bereid vinden mij te helpen. Kunt u iets voor mij betekenen?Mij emailadres is marthakouwenberg@hotmail.com. Bvd, met vr. groet. Reactie infoteur, 18-11-2010
Beste Martha,

Dit probleem is voor mij helaas moeilijk te beoordelen. Ten eerste ben ik zelf geen dierenarts en ten tweede weet ik niet wat er precies aan de hand is en wat er allemaal al is geprobeerd. U zegt dat de kat geen eten meer kan verdragen. Wat houdt dit precies in? Braakt hij? Heeft hij diarree? Eet hij helemaal niet meer? Het is vaak moeilijk om een afweging te maken tussen allerlei dure onderzoeken of euthanasie. Voor dierenartsen is dit ook moeilijk. Heeft de kat misschien last van stress? Dan zou herplaatsen misschien ook een optie zijn. Of medicijnen (soms doet een pilletje Valium bij katten wonderen, ze krijgen hier een enorme eetlust van). Misschien dat het asiel er iets mee kan? Of een andere opvang? Als u er vast van overtuigd bent dat uw kat ingeslapen zou moeten worden, dan is de enige oplossing een dierenarts zoeken die dit voor u wil doen. Heel veel succes met alles.