mijn kijk op

Het dagboek van Minoes de Poes

Minoes de Poes is een poes die een behoorlijk prettig leventje leidt tussen de mensen. Desondanks is er best nogal eens sprake van miscommunicatie tussen de poes en de mens. Minoes spreekt kattentaal, de mens spreekt mensentaal. Dat leidt soms tot verwarring. Daarnaast begrijpen mensen de gedragingen van de kat ook niet altijd even goed en hebben de neiging de kat te vermenselijken. Minoes de Poes neemt je mee in de wereld van de poes door je een kijkje te gunnen in haar poezendagboek. Hallo dagboek lezers!

Ik zal mijzelf even voorstellen aan jullie en jullie zo introduceren in mijn kattige poezenleven. Ik ben dus Minoes, aangenaam! Ik ben wat men in de volksmond een vuilnisbakje noemt. Ik heb wel ouders hoor, maar zij zijn niet van een specifiek ras ofzo. Ik ben nu 3 jaar oud in kattenjaren, voor jullie mensen is dat ongeveer 28 jaar oud is zoals je in de tabel hieronder kunt zien. Zo kunnen jullie allemaal zelf uitrekenen hoe oud jullie poezebeest is! Ik heb een verschrikkelijk mooie zwart-witte vacht welke ik graag schoon houdt.

10 september 2008 - Baasjesdag!

Vandaag is het precies een jaar geleden dat mijn huidige baasjes mij uit het asiel gehaald hebben. Ja ja, ik ben naast een huiskat ook nog een ex-asielkat. En jemig wat ben ik blij dat ik van dat asiel af ben zeg! Ook al betekent asiel letterlijk 'toevluchtsoord' in het Grieks, een asiel is echt niet iets waar je als kat graag heen vlucht. Het is pure noodzaak, of dwang.

Mijn eerste baasjes

Poe, mijn eerste baasjes hebben mij al lang geleden in de steek gelaten, maar ik herinner ze me nog als de dag van gisteren. Amper vijf weken oud was ik, mijn oogjes kon ik nog niet eens zo lang open houden, toen mijn broertjes, zusjes en ik op een dag ruw verstoord werden uit ons middagdutje. Ik probeerde het geluid te negeren en duwde mijn neus nog eens wat dieper in de vacht van mijn moeders buik. Helaas stelde ik het onvermijdelijke daarmee slechts luttele seconden uit. "Die, die wil ik, die zwart met witte, met die ondeugende oogjes!" krijste een jonge stem die door merg en been ging. Nog voor ik besefte dat ík die zwart met witte met die ondeugende oogjes was voelde ik twee vingers in mijn nekvel welke mij ruw vastgrepen en mij wegtrokken van mijn broertjes en zusjes, en niet te vergeten, mijn mama. Mijn allerliefste mama, mijn houvast, mijn grote voorbeeld en bovenal mijn voedselbron. Ondanks dat ik al wel vijf weken oud was, had ik toch echt nog de behoefte aan mijn moeders zorg en aandacht. Maar helaas, ik kreeg niet de kans om uit te groeien tot een zelfstandige poes van 8 weken, zodat ik gezond en wel bij mijn moeder weg kon. In plaats daarvan werd ik op mijn rug gelegd ("auw, mijn ruggengraat!") en werden mijn achterpootjes uit elkaar gerukt en zorgvuldig geïnspecteerd. Blijkbaar beviel hetgeen men daar zag en ik werd met goedkeurende geluiden en open armen ontvangen in de armen van DAT KRIJSKIND.

Ontwikkeling van de jonge kat


Datzelfde krijskind was uiteindelijk de reden dat ik op zoek gegaan ben naar een nieuw paar baasjes. Opzich had ik het niet eens zo slecht bij mijn eerste baasjes. Ik werd overstelpt met kattensnoepjes en bedolven onder allerlei leuke speeltjes. Helaas was ik voor het krijskind wat de speelgoedmuis voor mij was: speelgoed. Het krijskind tilde mij vrijwel om de paar uur op om een rondje door het huis te maken. Ik kreeg een band om mijn nek en werd behandeld als een slee die door de sneeuw voortgetrokken wordt. Maar dat was niet eens het ergste. Nee, het ergste was de komst van een aantal rare tekenfilmpjes. Leuk dat je een getekende kat in de lucht kan smijten en met één hand weer op kan vangen, ik heb gevoel hoor je, GEVOEL! Nee, ik blijf niet ondersteboven aan de lamp hangen wanneer je me de lucht in gooit en nee, ik ben geen barbie welke je naar goeddunken aan en om kunt kleden.


Je begrijpt, na deze vernederingen en ruwheden braaf ondergaan te hebben gedurende enige tijd, begon ik de aandacht van mijn grote baasjes te trekken. Ik rende naar de andere kant van het huis zodra ik een van mijn grote baasjes met krijskind aan hoorde komen, ik blaasde wanneer krijskind me wilde aanraken en plaste de jas van krijskind onder. Mijn grote baasjes snapten er echter geen hout van en vroegen zich letterlijk en figuurlijk met de handen in het haar wat zij met mij aan moesten. Gelukkig wist ik dit wel, ik moest alleen nog even mijn plannetje wat beter uitwerken...

De ontsnapping

Wij katten hebben de neiging om constant naar buiten te willen, om twee minuten later weer naar binnen te willen. Tot grote ergernis van onze baasjes, hihi. Sommige kattenbaasjes schaffen er zelfs een speciaal kattenluik voor aan, dan hoeven ze niet steeds poortwachter te spelen. Op deze manier kunnen wij toch gemakkelijk naar buiten voor onze dagelijkse inspectierondjes van ons territorium.

Goed, omdat de baas dacht dat ik gewoon een rondje territorium ging maken, kon ik ongezien wegglippen. Nadat ik mijn territorium gedag had gezegd (daar had ik immers een behoorlijke tijd lief en leed mee gedeeld...) besloot ik de gok te wagen en de wijde wereld in te trekken.

En daar liep ik dan. En liep ik dan. En liep ik dan. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat mijn ontsnapping zó gemakkelijk zou zijn. Maar wat mij nog veel meer verraste, was dat ik eigenlijk geen flauw idee had wat ik nu moest doen, nu ik ontsnapt was. Vooral de eerste nachten waren erbarmelijk, vooral als het ook nog eens regende! Maarja, dan had ik maar niet in de herfst weg moeten lopen, maar in de zomer ofzo...

In elk geval, na een zwerftocht van enkele weken kwam ik een ontzettend lieve vrouw tegen, Karin. Karin woonde samen met haar dochtertje in een huisje op de derde verdieping. En hoe hard ik mijn best ook deed deze twee mensen te imponeren met veel gespin, geschuur langs de benen en urineren op de deurmat, zij begrijpen niet dat ik bij hen wilde wonen en mijn territorium met hen wilde delen. Gelukkig waren zij wel zo aardig dat zij mij bij een groot, grijs gebouw afzetten: het asiel.

Het asiel

Het asiel bleek een regelrechte ramp! Oké, het was er warm en droog, maar daar was echt alles mee gezegd... Wij katten houden van onze privacy. En ik moet je zeggen, veel privacy heb je niet wanneer je met nog 10 katten opééngeplakt zit in een soort volière van een paar vierkante meter... En daarom, ben ik zo enorm blij met baasjesdag: de dag waarop ik bij mijn nieuwe baasjes mocht gaan wonen!

15 september 2008

Zo blij als ik vijf dagen geleden nog was met mijn baasjes, zo erg veracht ik ze nu even tijdelijk. Het is namelijk tijd voor de vlooienbehandeling van mijn mooie vacht. Ik snap dat echt niet hè, mijn vacht is zo mooi, en wat doen die mensen dan? Ze smeren er één of ander vies goedje in, zogenaamd tegen de vlooien. Pardon?! Ik zal je eens uitleggen waarom ik mijn vacht prima zelf kan onderhouden.

Wasbeurt

Wij katten wassen onszelf om meerdere redenen. Niet alleen houden wij onze vacht schoon met de dagelijkse wasbeurten, ook creëren wij op deze manier een warme, goed isolerende jas. Nu de winter voor de deur staat kan je dat duidelijk merken. Door de vacht zo veel mogelijk glad te likken, verbeteren we de isolerende werking van onze vacht. En dat is wel zo prettig in de kou. Een onverzorgde en klitterige vacht kan ons immers niet goed beschermen tegen de kou en nattigheid.

In de zomer doen we het juist andersom. Omdat wij katten geen zweetklieren over onze huid verspreid hebben, gaan wij hijgen als wij het echt heel erg warm hebben. Maar voor die tijd kunnen we onszelf heel goed afkoelen door onze vacht te likken. Doordat het speeksel op onze vacht verdampt koelen wij onze huid namelijk wat af.

We vinden het heel gezellig om te knuffelen met de baas hoor. Maar wat de baas vaak niet beseft is dat ze onze vacht door de war doen, waardoor we na een knuffelbeurt onze vacht weer recht moeten strijken. Veel baasjes zien dit als een afwijzing van onze kant, maar wees niet bang, wij katten zijn sociale dieren en houden van knuffelen! Maar desondanks vinden wij onze eigen geur nog altijd het lekkerste ruiken, en ook die moeten we na de knuffelbeurt met baas weer herstellen.

Er is één ding dat wij katten heel erg op prijs stellen, het enige moment waarop wij het toestaan dat de baasjes onze vacht mogen verzorgen. En dat is wanneer wij in de rui zijn. Wanneer wij in de rui zijn, verliezen wij namelijk enorm veel haar. Zó veel haar, dat wij dit zelf niet allemaal netjes weg kunnen werken met onze dagelijkse wasbeurten. We doen wel een poging, welke meestal resulteert in hoopjes braaksel met wat haarballen in de hoek van de kamer... Daarom vinden we het erg prettig dat onze baasjes ons helpen de overtollige haren van onze vacht te verwijderen. Maar let op, wel met beleid hoor, want onze vacht is erg, erg gevoelig!

17 september 2008

Ik begrijp mijn baasjes even helemaal niet meer. Als blijk van waardering heb ik de parkiet van de buren mee gebracht. Regelmatig zag ik ze - voor manbaas - s'avonds op het balkon zitten, genietend van een biertje en het gekwetter van de buurparkiet. Dus ik dacht, weet je, ik geef ze de buurparkiet gewoon cadeau! Zo kunnen ze elk moment van de dag van de buurparkiet genieten, en bovendien hebben ze dan nog eens iets te eten ook. Want al dat groenvoer van ze is maar niets... Maar vreemd genoeg waren mijn baasjes helemaal niet blij. Ze smeten me allerlei woorden toe, die niet erg vriendelijk klonken. En op het laatst begon vrouwbaas zelfs te huilen. Ik snap er helemaal niets van! Ik dacht juist, de baasjes kunnen zelf blijkbaar niet zo goed jagen, ze eten alleen maar raar groen spul en maar af en toe iets vlezigs, ik help ze! Maar dat stelden ze niet op prijs, zucht...

21 september 2008

Gisteren hadden we bezoek! Het 11jarige stiefzusje van vrouwbaasje kwam een nachtje logeren. Dat meisje is echt heel lief. Zij begrijpt dat wij katten graag geaaid worden en deed dit dan ook bijna de hele dag. Tja, het is ook wel lastig mijn charmes te weerstaan hè... Ik vind het erg prettig geaaid te worden. Hoewel ik al een grote poes ben, waan ik mij graag terug in de periode dat mijn moeder nog voor mij zorgde en mij de hele dag knuffelde en voedde. En heel toevallig lijken jullie baasjeshanden best wel wat op mijn moeder. Ik vlei me daarom graag tegen jullie aan zodat jullie mijn vacht kunnen 'likken' met jullie warme handen, mmm.

Wat stiefbaasje echter niet zo waardeerde, is dat ik haar op wilde nemen in mijn domein. Ik had de hele dag al mijn genegenheid geuit door tegen haar benen aan te wrijven met mijn hoofd, lekker bij haar op schoot gezeten en mij de hele dag laten aaien door haar voorzichtige handen. Als ze dat allemaal accepteerde, waarom noemt ze me dan een rotkat nu ik de puntjes op de i gezet heb door haar kleding te parfumeren met mijn geur?? Oké, dat het nat is snap ik, maar dat droogt toch zo weer???

23 september

Vandaag kwam manbaas thuis met een enorme zak voer, jippie! En om het nog beter te maken nam hij ook nog een speelgoedmuisje mee! Mijn dag kon niet meer stuk, dacht ik. Want wat bleek, dat voer is helemaal zo lekker niet...

De omnivoor en de carnivoor

Mijn baasjes zorgen heel erg goed voor mij, zo goed als ze kunnen. Helaas maken ze af en toe nog wel typische baasjesfouten, en dit is dus ook wat gebeurde met de zak voer. Van de buitenkant zag de zak er ontzettend veelbelovend uit, een aantrekkelijke kater op de voorkant die zijn bekje aflikte. Ik zag dan ook erg uit naar voertijd. Totdat ik de eerste happen nam van de nieuwe voersoort...

Wat proef ik nu toch weer?? Ik heb geen flauw idee wát ze me gegeven hebben, maar dit smaakt toch niet echt lekker. De brokjes smaken bitter, zuur en naar de planten in de vensterbank. Ja, ik weet dat ik eigenlijk niet aan de planten mag zitten, maar wij katten hebben af en toe planten nodig om de haarballen die zich in onze maag vormen door de haren die binnenkomen met de wasbeurt makkelijker te verwerken. Ik denk dat ik het weet, dit is vast mijn straf voor het verdriet dat vrouwbaas had om de kaalgeplukte rozen!


Dat vinden baasjes geloof ik nog best moeilijk om te begrijpen, dat wij carnivoren zijn. Mensen zijn omnivoren, die eten alles wat los en vast zit. Wij katten zijn echter een stuk kieskeuriger en geven de voorkeur aan vlees. Rauw, rood, mals vlees. We nemen ook wel genoegen met gedroogd vlees, maar gooi er dan alsjeblieft geen wortels en sla doorheen. We zijn katten weet je, geen konijnen!

28 september 2008

Mijn baasjes zijn echt de allerliefste, ik weet het zeker! Waarom? Omdat ze naar me luisteren, ze proberen me te begrijpen en staan open voor mijn gedrag. Ze hebben me zomaar een krabpaal cadeau gegeven! Nu snap ik dat ze dit óók gedaan hebben om te voorkomen dat ik de dure stoelbekleding kapot maak, maar uiteraard vooral omdat ze begrijpen dat ik mijn nagels moet scherpen én de oude nagels af moet stropen zodat er nieuwe tevoorschijn kunnen komen.

26 oktober 2008

Ja, ik heb écht het idee dat ik steeds meer een team vorm met mijn baasjes. We spreken niet dezelfde taal, maar we doen wel ons best elkaar te begrijpen. Ik leer elke dag weer van mijn baasjes, en volgens mij leren zij andersom ook weer iedere dag van mij. Die kleine cursus "kattengedrag en psyche van de kat" heeft ze erg goed gedaan. Ik weet zeker dat ik op een heerlijke manier tevreden oud kan worden bij en vooral mét deze baasjes!