Beroemde honden: Laika, Rin Tin Tin, Patrache en Hachiko

De hond heeft altijd tot de verbeelding van de mens gesproken. Er zijn ook al heel wat beroemde honden geweest door de jaren heen. Fictieve en echte honden. Neem nu bijvoorbeeld Laika, de eerste hond die naar de ruimte werd gestuurd. Of Hachiko, de hond die in Japan iedere dag trouw bleef wachten op zijn overleden baasje. Of Rin Tin Tin, die heel wat kinderharten sneller deed slaan wanneer hij op het scherm verscheen. En natuurlijk ook de fictieve Patrache, de hond van Nello. Beter bekend in Japan dan in België zelf waar het eigenlijke verhaal zich afspeelt.

Beroemde honden

Mensen hebben altijd al iets gehad met honden. De hond wordt dan ook vaak de "beste vriend van de mens" genoemd. Aangenomen wordt dat een hond onvoorwaardelijk trouw is aan de mens. Honden worden ingezet voor heel wat doeleinden: als jachthond, als trekhond, als politiehond, als blindengeleidehond en als reddingshond. Ook tijdens oorlogen worden er regelmatig honden ingezet, om lasten te trekken of om explosieven op te sporen. Enkele beroemde honden zijn Laika, Hachiko, Patrache en Rin Tin Tin. Stuk voor stuk moedige en trouwe honden.

Laika

Russische straathond

Laika was een Russische hond, een kruising tussen een husky en een terriër. Haar naam betekent "blaffer". De drie jaar oude hond was van straat gehaald. Ze woog 6 kilo. Het doel was om haar mee de ruimte in te sturen met de Spoetnik 2 op 3 november 1957. Na het succes van de Spoetnik 1 wilde Nikita Khrouchtchev zo snel mogelijk een nieuw ruimtetuig de ruimte insturen, ditmaal met een zoogdier aan boord.

Intensieve training

Drie honden werden met dit doel getraind: Albina, Mouchka en Laika. De honden moesten uren doorbrengen in een kleine ruimte, werden getraind op de lancering en leerden een voedzame gel te eten. Uiteindelijk werd Laika gekozen voor deze gevaarlijke missie. De twee andere honden werden voor andere doeleinden gebruikt. Laika kreeg vele bijnamen. Een er van was Muttnik, waarbij Mutt "bastaardhond" betekent en nik verwees naar de Spoetnik. Drie dagen voor de effectieve lancering werd Laika in de satelliet geplaatst om aan haar nieuwe omgeving te wennen. Gedurende die periode werd ze nauwlettend in het oog gehouden.

Hond in de ruimte

Op 3 november 1957 werd de satelliet gelanceerd. Bij de lancering raakte de temperatuurregelaar beschadigd. De temperatuur liep op tot 40°C en Laika raakte in paniek. Haar hartslag ging omhoog en haar ademhaling was onregelmatig. Na een tijdje stabiliseerde alles zich weer en begon ze te eten. Aangezien de Spoetnik 2 niet gemaakt was om weer naar de aarde te komen, zou Laika in de ruimte sterven. Daarom werd er na verloop van tijd vergif in haar eten gedaan zodanig dat ze zou sterven voor het ruimtetuig zou ontploffen in de atmosfeer. Dit gebeurde op 14 april 1958, boven de Antillen. In oktober 2002 bracht dokter Dimitri Malachenkov echter aan het licht dat Laika reeds na enkele uren in de ruimte was overleden ten gevolge van de stress en de oververhitting ten gevolge van het probleem met de temperatuurregelaar.

Aan de basis van de eerste mens in de ruimte

Laika was het eerste zoogdier dat naar de ruimte werd gestuurd. Met haar werd bewezen dat een levend wezen de lancering kon overleven en kon leven zonder zwaartekracht. Dankzij haar werden er verdere stappen ondernomen om de mens in de ruimte te sturen.

Discussie over testen met dieren

Door het feit dat er maar licht over de dood van Laika werd gedaan, kwam de discussie over het gebruik van dieren in het belang van de wetenschap weer op gang. In Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk kwamen protestacties op gang. In Rusland zou het tot 1998 duren eer men spijt kreeg van wat men Laika had aangedaan.

Hachiko

Akita

Hachiko was een Japanse hond, een Akita. Hachiko betekent "Achtste prins". Hachi is acht in het Japans en ko is een koosnaampje. Hachiko was de achtste van een nestje akita's, geboren in Odate. Elke dag ging Hachiko met zijn baasje, een professor aan de Universiteit van Tokio, van en naar het station. Toen zijn baasje stierf aan een hartverlamming in mei 1925, bleef Hachiko nog negen jaar lang trouw op zijn baasje wachten bij het Shibuya treinstation in Tokyo. Mensen die hem kenden gaven hem eten en verzorgden het dier wanneer het gewond was. Hij stierf op 8 maart 1935 ten gevolge van longkanker.

Standbeelden en plaats in het museum

In 1934, toen Hachiko nog leefde, werd van hem een bronzen standbeeld gemaakt. Het kreeg een plaats naast het station Shibuya in Tokio, waar Hachiko jaren op zijn overleden baas had gewacht. Hachiko zelf was aanwezig bij de inhuldiging van het standbeeld. Spijtig genoeg werd het brons van dit standbeeld tijdens de tweede Wereldoorlog gebruikt in de oorlogsindustrie. Na de oorlog maakte de zoon van de oorspronkelijke kunstenaar een nieuw standbeeld. Elk jaar op 8 april wordt er een herdenking gehouden voor Hachiko aan het treinstation. Ook in de geboorteplaats van Hachiko, Odate, staat een standbeeld bij het treinstation.

Na zijn dood werd Hachiko opgezet en kreeg hij een plaats in het National Museum of Nature and Science in Tokio. Een deel van zijn ingewanden werd begraven naast het graf van zijn baasje.

In 2015 werd aan de Universiteit van Tokio een standbeeld opgericht ter nagedachtenis van de professor en zijn hond Hachiko.

Films over Hachiko

In Japan verscheen in 1987 de film "Hachiko Monogatari". In 2009 maakten de Amerikanen een remake van deze film met als titel "Hachiko: a Dog's Story". Richard Gere speelde de rol van de Japanse professor. De film kende een groot succes.

Hype om zelf een akita te hebben

Hachiko werd heel populair in Tokio en later in heel Japan. Mensen haalden hem aan als voorbeeld voor trouw aan de familie en trouw in het algemeen. Ook buiten Japan verwierf het dier grote faam. Vele mensen haalden een akita in huis.

Japanners en honden

Japanners hebben wel wat met honden en met de trouw van de hond voor de mens. Ook Nello en Patrache, het verhaal van een jongen en een hond die rondzwierven in de buurt van het Belgische Hoboken, kent bijzonder veel bijval in Japan. Het is er zelfs bekender dan in België en Japanners die naar Europa komen, willen steevast de Antwerpse kathedraal en het standbeeld van Nello en Patrache bezoeken.

Rin Tin Tin

Herdershond tijdens Wereldoorlog I

In 1918 redt de Amerikaanse korporaal Lee Duncan een nestje herdershonden uit een gebombaardeerde hondenkennel, nabij de Franse stad Toul. De soldaten verdelen de zes pups onder mekaar. Korporaal Lee Duncan houdt er zelf twee bij. Zijn twee pups, een jongen en een meisje, worden Rin Tin Tin (of Rintintin in het Frans) en Nénette genoemd. Vooral Rin Tin Tin wordt de mascotte van het peloton. Na de oorlog nam de korporaal de twee honden mee naar Los Angeles. Nénette overleed tijdens de overtocht. Korporaal Duncan leerde Rin Tin Tin kunstjes.

Filmvedette

Tijdens een optreden in een hondenshow trok de hond de aandacht van filmproducent Charles Jones. In 1922 ging Rin Tin Tin aan de slag in de showbusiness. Hij speelde mee in een aantal stomme films en ook in vier films met geluid. In zijn eerste films speelde hij de rol van een wolf, daarna speelde hij een heldhaftige hond. Hij werd heel populair en redde op deze manier zelfs Warner Bros van het faillissement. Hij kreeg massa's fanmail en zelfs een ster op de Walk of Fame. In 1932 stierf Rin Tin Tin. Hij was toen veertien jaar oud. Zijn rol werd overgenomen door andere Duitse herders, waarvan enkele zijn nakomelingen waren.

Franse hond

Hoewel Rin Tin Tin een enorm succes was in Amerika, ging het eigenlijk om een Franse hond. Na zijn dood repatrieert zijn baasje Rin Tin Tin naar Frankrijk. Hij ligt er begraven in het hondenkerkhof van Asnières-sur-Seine, nabij Parijs.