Galago: een klein Afrikaans zoogdier

Een galago is een kleine boombewoner en is vooral ’s nachts actief. Dit zoogdier leeft voornamelijk in bomen en struiken en leeft van insecten, vruchten en andere kleine dieren. Hij komt vooral voor in het zuiden en oosten van Afrika en ze leven in kleine groepen. Het mannetje is erg dominant en hij zal zijn territorium verdedigen. Opvallend van dit nachtdier zijn de grote ogen, lange snuit en grote oren.

Algemeen

De galago behoort tot het dierenrijk en valt onder de stam van de Chordata (Chordadieren). Verder wordt hij onderverdeeld in de klasse van de zoogdieren, orde van de primaten en familie van de galago’s. Er zijn negentien soorten en ze komen voor in het zuiden en oosten van Afrika. Dit dier is nauw verwant aan de lori’s en potto’s. Met zijn aapachtige uiterlijk leeft hij in bomen en struiken en hij is vooral ’s nachts actief. Het mannetje is over het algemeen erg dominant en zal geen ander dominant mannetje accepteren.

Uiterlijke kenmerken

Opvallend van de galago is zijn ronde kop, grote bruine ogen, lange sluit en grote oren. De ogen zijn aangepast op het kunnen zien in het donker en zijn oren worden soms plat op het hoofd gedragen om ze te beschermen tegen takjes. Hij kan zijn oren afzonderlijk van elkaar bewegen. De lange snuit valt op omdat deze vaak licht van kleur is en hij heeft een vochtige neus. In de handpalmen en voetzolen zijn de tastzintuigen goed ontwikkeld. Ook beschikt hij op de enkels, polsen en kop over tastharen. De achterpoten zijn langer dan de voorpoten en ze hebben een grote staart die ervoor zorgt dat ze tijdens het klimmen en springen in balans kunnen blijven. De verschillende soorten galago’s verschillen in grootte. Ze kunnen slechts enkele centimeters groot worden, tot wel 45 centimeter.

Leefwijze

Ze leven in bomen en struiken en ze bewegen zich voort door te klimmen en te springen. Ze eten vooral insecten, vruchten en gom. De grotere galago’s eten ook wel kleine vogels en reptielen. Een galago kan een vliegend insect uit de lucht grijpen met de voorpootjes. Het liefst leven ze in droge bossen en slapen ze overdag. Ze zoeken daarvoor een plekje tussen de takken, holte in een boom of een zelfgemaakt nest. Vooral vrouwtjes met jongen kunnen in groepen slapen met verwante andere vrouwtjes. Er kan een groep ontstaan van wel tien dieren. In enkele gevallen zijn er meerdere mannetjes in een groep, maar meestal leeft het mannetje solitair.

Territorium

Woongebieden kunnen elkaar overlappen, maar een dominant mannetje accepteert geen andere dominante mannetjes of volwassen vrouwtjes in zijn leefgebied. Soms worden zelfstandige mannetjes die nog niet geslachtsrijp zijn, geaccepteerd in het territorium van het dominante mannetje. Een galago plast over zijn handen en voeten. Men vermoedt dat ze dit doen om hun grip te verstevigen, maar het kan ook zijn dat ze dit doen om hun territorium te markeren. Ze plassen ook op de takken in hun territorium. Voor het markeren van het territorium gebruiken ze ook stoffen die uit de huidklieren rond de geslachtsdelen en borst komen.

Communicatie

Galago’s kunnen verschillende geluiden maken om een partner naar zich toe te lokken. Ze kunnen tien verschillende klanken maken, ook om rivalen af te weren of andere galago’s te waarschuwen voor dreigend gevaar. Het geluid van sommige galago’s lijkt wat op een huilende baby. Een galago kan een soortgenoot herkennen aan zijn geur en geven hun eigen geur door aan een soortgenoot door tegen een andere galago aan te wrijven. Net zoals apen, vlooien galago’s elkaar.

Voortplanting

Er zijn galago’s die het hele jaar door paren. Het mannetje achtervolgt het bronstige vrouwtje, zij is ongeveer twee dagen bronstig. Het vrouwtje laat zich door meerdere mannetjes dekken. Na een draagtijd tussen de 100 en 150 dagen worden de jongen geboren. Er worden één tot drie jongen per worp geboren. De zoogtijd is tussen de 53 en 140 dagen. Een vrouwtje blijft bij haar moeder totdat ze geslachtsrijp is, een mannetje verlaat meestal eerder het woongebied van de moeder.