De Tasmaanse duivel

Zijn naam heeft hij te danken aan zijn angstaanjagende geschreeuw. Aan het geluid te horen moest het wel iets duivels zijn. Het eerste deel van zijn naam heeft hij te danken aan zijn herkomst op Tasmanië. De Tasmaanse duivel is het grootste vleesetende buideldier. In dit artikel lees je meer over de Tasmaanse duivel.

Leefgebied

De Tasmaanse duivel komt tegenwoordig enkel voor op het Australische eiland Tasmanië. Zo'n 500 jaar geleden kwam de Tasmaanse duivel ook op Australië voor. Hier zijn ze achter gekomen door het vinden van vele fossielen. Veel Tasmaanse duivels werden om het leven gebracht door toedoen van de mens. De Tasmaanse duivel werd in 1941 dan ook een beschermde diersoort. De Tasmaanse duivel leeft vooral in open droge bossen. Hier slaapt hij op de dag in rotsachtige holen of in de gaten van bomen.

Uiterlijk

De Tasmaanse duivel is 50 tot 80cm groot daarbij komt nog een staart van ongeveer 30cm. In deze lange staart kan hij vet opslaan. Mannetjes zijn meestal iets groter dan vrouwtjes. De Tasmaanse duivel weegt tussen de 4 en 12 kilo maar gemiddeld weegt hij ongeveer 8 kilo.

Dit dier is zeer sterk en heeft dan ook een grote kop met krachtige kaken. Zijn voorpoten zijn voorzien van 5 vingers, 1 daarvan zit aan de zijkant zodat hij voedsel op kan pakken. Zijn vacht is zwart met wat witte delen die vaak vooral in de nek zichtbaar zijn.
De Tasmaanse duivel is volgroeid op zijn tweede levensjaar en zijn dan ook geslachtsrijp. Ze worden ongeveer 5 tot 6 jaar oud.

Samenleving en paren

De Tasmaanse duivel is niet territoriaal, maar ze leven wel voornamelijk alleen. Als de Tasmaanse duivel stres heeft draagt hij een onaangename geur bij zich. Het vrouwtje krijgt tijdens het paarseizoen(rond april) drie keer een ovulatie. Tachtig procent van de vrouwtjes wordt uiteindelijk ook zwanger in deze periode. In deze tijd gaan de Tasmaanse duivels verschrikkelijk met elkaar om. Mannetjes vechten met elkaar om de vrouwtjes en dan nog kan het zijn dat het vrouwtje het mannetje probeert af te wijzen. Dit lukt vaak echter niet waardoor zowel het mannetje als het vrouwtje verwondingen oplopen tijdens de paring. Het mannetje is niet monogaam, maar beschermt de eerste tijd toch zijn familie. Na ongeveer 21 dagen worden de jongen geboren.

Puppy's

De Tasmaanse duivel kan wel 20 tot 30 jongen per keer werpen. Ze nemen plaats in de buidel waar echter maar vier tepels zijn. De maakt dat er veel pups al vroeg overlijden. Meestal blijven er zelfs maar 1 of 2 pups over. Als ze geboren worden zijn ze roze en hebben ze nog geen vacht. Hun zintuigen werken nog niet of slecht. Na ongeveer 100 dagen verlaten de pups de buidel. Na ongeveer 9 maanden zullen de pups hun eigen weg gaan. Zo zijn veel vrouwtjes eigenlijk het hele jaar door met de voortplanting.

Voedsel

De Tasmaanse duivel eet al het vlees wat hij tegen komt maar ze nuttigen vooral:

• slangen
• vogels
• insecten
• wombats

De Tasmaanse duivel jaagt in de nacht. Hij is niet snel, maar blijft meestal stil zitten en slaat toe wanneer hij de mogelijkheid ziet. De Tasmaanse duivel jaagt echter het liefst zo min mogelijk. Ze eten meestal karkassen, zelfs van grotere dieren zoals kangoeroes of schapen. Dit dier heeft een erg goed reukvermogen waardoor hij de karkassen van verre afstand ruikt. De Tasmaanse duivel eet ongeveer 15% van zijn lichaamsgewicht, maar wanneer ze de mogelijkheid hebben kunnen ze wel 40% van hun eigen lichaamsgewicht op. Als er soortgenoten op de prooi afkomen proberen de Tasmanen elkaar weg te houden door geweld te gebruiken.

Ziekte

In 1996 werden voor het eerst Tasmaanse duivels met tumoren gezien. Het gaat om aan agressieve en besmettelijke vorm van kanker ook wel Devil Facial Tumour Disease genoemd. Deze vorm van kanker is nog vrij onbekend, er is dan ook nog geen medicatie en het is ook nog een raadsel hoe het zo besmettelijk kan zijn. De kankercellen zitten hierbij op de hoektanden. Als de Tasmaan dus een soortgenoot bijt zal deze ook besmet raken. Zelfs als een Tasmaan een prooi eet en een andere eet ook van een prooi, kunnen de cellen nog overgebracht worden. De gezwellen die rondom de bek ontstaan worden na een tijd zo groot dat de Tasmaan niet meer kan eten of slikken en daardoor zal verhongeren. Het kan ook zijn dat het dier uit zwakte komt te overlijden, dit gebeurd ongeveer na drie tot zes maanden na besmetting.

De manier om te overleven

Inmiddels worden de gezonde Tasmaanse duivels uit het wild gehaald. Met de gezonde dieren wordt een fokprogramma opgezet zodat de Tasmaanse duivel niet uit zal sterven. De Tasmaanse duivels zelf lijken zichzelf ook te hebben aangepast. Werden vrouwtjes eerst rond hun tweede jaar voor het eerst geslachtsrijp, nu kunnen ze al paren op hun eerste levensjaar. Op deze manier kunnen er meer Tasmaanse duivels op de wereld gezet worden waardoor de kans bestaat dat er wat meer gezonde Tasmanen zullen blijven. Zo kun je zien dat de natuur zichzelf ook steeds probeert aan te passen om diersoorten in leven te houden.