Meren met een mysterie

Meren lijken op het eerste gezicht niet mysterieus, desondanks zijn er toch een aantal meren die wel degelijk een interessant verhaal met zich meebrengen. Want de meeste mensen weten niet dat er echt een meer bestaat waar het water rozegekleurd is, of dat er meren zijn die misschien wel onbekend leven bevatten.

Lake Hillier

Onder West-Australië bevindt zich een eilandengroep (Recherche Archipelago), bestaande uit 105 eilanden. Het grootste eiland van deze groep genaamd Middle Island heeft geen menselijke bewoners maar het beschikt wel over een eigenaardig meer. Dit meer is namelijk rozegekleurd. Het Lake Hillier, zoals het meer heet, heeft de roze kleur niet te danken aan de bodem van het meer, het water is echt roze.

In januari 1802 ontdekte de Britse ontdekkingsreiziger Matthew Flinders de Recherche Archipelago, zo ook Middle Island. Flinders zou, eenmaal aangekomen op Middle Island, het hoogste punt van het eiland hebben opgezocht. Dit hoogste punt die later naar Flinders is vernoemd is ook het punt waar zijn oog viel op het roze gekleurde meer. Flinders registreerde het meer en vernoemde het naar zijn bemanningslid, William Hillier, die op Middle Island overleed. Toen Flinders en zijn bemanning het meer van dichtbij gingen onderzoeken kwamen ze erachter dat het zeer zout was.

Ondanks het hoge zoutgehalte is dit niet de reden dat het meer roze gekleurd is. Aangezien Lake Hillier niet het enige roze meer op aarde is denken wetenschappers dat Lake Hillier net als de andere meren bewoond wordt door de alg Dunaliella salina. Deze alg produceert de stof bètacaroteen, die vaak gebruikt wordt bij de productie van levensmiddelen, farmaceutische en cosmetische producten. Dunaliella salina maakt een speciaal gekleurde stof aan bij bepaalde omstandigheden, denk aan: grote hoeveelheid licht, een omgeving met een lage temperatuur en een hoge zoutconcentratie. Dit is dus ook het geval bij Lake Hillier.

Lake Hillier's opvallende kleur wordt ook nog eens versterkt door het omliggende zand en de dichte groene bossen eucalyptus net vlak er naast de Indische oceaan. Het eiland is ondanks dat het onbewoond is bereikbaar en aangezien het meer niet giftig is kan er gerust gezwommen worden.

Loch Ness

Een gemiddeld 132 meter diep meer in Schotland genaamd Loch Ness bevat een geheim dat mensen al sinds 22 juli 1933 bezighoudt. Loch Ness zou namelijk bewoond worden door een groot monster, het monster van Loch Ness. Een toepasselijke naam, ondanks dat de minder enge bijnaam Nessie ook wordt gebruikt.

Een duizendtal personen beweren Nessie te hebben gezien, de één zag een bult, de ander een hals en de ander een hals met veel bulten. Het lijkt allemaal een beetje op elkaar en daarom is de meest logische theorie dat Nessie een plesiosaurus is. Zij het niet dat de plesiosaurus al zo'n 65 miljoen jaar geleden is overleden. Dus hoe komt het dan dat Nessie (en misschien zelfs soortgenoten) nog steeds in leven zijn? Misschien is dan toch de meest logische theorie niet zo heel logisch.

Er zijn veel foto's van Nessie voorbijgekomen die later nep bleken te zijn. In het jaar 2000 besloten wetenschappers met sonarapparatuur Nessie te zoeken. Uiteindelijk kwamen ze een vorm van vijf meter tegen die op Nessie leek. Later was het verdwenen, door de algen in het water is het meer Loch Ness zo troebel dat de vorm niet is gefilmd.

Er zijn vele theorieën over de vraag of Nessie bestaat of wat mensen werkelijk gezien zouden kunnen hebben. Of het nou een zeehond, olifant of een grote aal betreft, het blijft voorlopig een mysterie.

Vostokmeer

Onder de dikke ijskap van het ijskoude continent Antarctica liggen ongeveer 150 meren. Het grootste en diepste daarvan heet het Vostokmeer. De Russen en Britten kwamen er in 1996 achter dat het meer bestond doordat ze gegevens samenvoegden. In 1998 begon een grote operatie, de Russen gingen boren in het ijs dat al meer dan 420.000 jaar oud was. Helaas moest de operatie stilgezet worden, 91 meter boven het meer. De reden was dat er werd gevreesd voor verontreiniging, want er werden tonnen met kerosine en freon gebruikt om te zorgen dat het boorgat niet weer zou dichtvriezen. Het kan er namelijk -80 graden Celsius worden.

Ondanks de lage temperatuur boven de ijskap is de temperatuur van het Vostokmeer maar -3 graden Celsius en vloeibaar. Dit komt door de druk van de ijskap die 3623 meter dik is. Ondertussen werd er in 2005 een nieuwe boormethode gevonden, een thermische boorkop zou het water bereiken. Hierna zou de boorkop door óf de druk van het water geduwd worden óf door de onderzoekers tot 30 à 40 meter boven het oppervlak van het water worden getrokken. Het onderliggende water zou vervolgens bevriezen, waarna er monsters van worden genomen. Op 6 februari 2011 hebben de Russen de oppervlakte van het meer bereikt.

Aanvankelijk werd gedacht dat als het meer bereikt was we meer te weten zouden komen over de IJstijd en of het meer prehistorisch of onbekend leven bevat. Dit laatste bleek waar te zijn, het Vostokmeer bevat duizenden organismen, naar schatting ruim 3500 levensvormen, variërend van bacteriën, eencelligen en zelfs schimmels. Veel nieuwe organismen zijn er ontdekt terwijl men 10 jaar daarvoor nog dacht dat er op zo'n diepe en koude plaats geen leven mogelijk is.