Een othaematoom of bloedoor bij de hond

Soms kan je hond een kleine verdikking of bultje op de oorflap vertonen. Meestal is dit onschuldig en verdwijnt dit weer vanzelf zoals bijvoorbeeld bij een insectenbeet. Een verdikking op de oorschelp kan te wijten zijn aan tal van zaken maar wanneer de oorschelp plots duidelijk abnormaal gezwollen is, kan het duiden op een bloedoor of othematoom. Bij sommige honden kan deze verdikking indrukwekkend zijn. De oorzaak van een othaematoom is niet altijd duidelijk maar vaak ligt er een oorontsteking aan de basis. Er bestaan twee behandelingen waarvan de operatieve ingreep meestal de effectiefste is.

• Wat is een othaematoom of bloedoor?
• Oorzaken van een bloedoor
• Symptomen van een othaematoom
• Hoe wordt de diagnose gesteld?
• Hoe wordt een bloedoor of othaematoom behandeld?
• Mogelijke complicaties
• Wat zijn de vooruitzichten bij een bloedoor?

Wat is een othaematoom of bloedoor?

Het woord othaematoom wordt ook othematoom geschreven en wordt afgeleid van het Griekse woord haima (genetief haimatos) dat bloed betekent en oth- of otho- dat oor betekent. Een othaematoom is dus de wetenschappelijke aanduiding voor een bloeduitstorting in het oor. Hierdoor wordt ook vaak de term bloedoor gebruikt hoewel deze verdikking geen zuiver bloed bevat maar eerder een bloederig tot helder vocht. Bij een bloedoor bij de hond bevindt de opeenhoping van vocht zich tussen de lagen van de oorschelp. De oorschelp van een hond bestaat uit drie lagen, namelijk de binnenzijde en de buitenzijde die bestaan uit huid en daar tussen in een dun laagje kraakbeen. Tussen het kraakbeen en beide lagen huid lopen er veel dunne bloedvaten die het oor van bloed voorzien. Bij een othaematoom of bloedoor zit de bloeduitstorting tussen het kraakbeen en de huid van de oorschelp.

Oorzaken van een bloedoor

De oorzaak van een othaematoom is soms duidelijk maar niet altijd. Vaak ontstaat een othematoom doordat de hond met zijn oren te krachtig heen en weer schudt of aan zijn oren krabt of schuurt. Meestal doet de hond dit als hij verveeld zit met een pijnlijke oorontsteking, irritatie of vuil in de oren dat hij eruit probeert te krijgen. Als gevolg hiervan kan er een bloedvaatje springen en binnen in de oorschelp gaan lekken waardoor er een bloedoor ontstaat. Soms is de oorzaak minder duidelijk. Het kan bijvoorbeeld gebeuren dat de hond ergens tegenaan liep en dat er op dat moment een bloedvaatje kapot ging. Zulke oorzaken zijn nadien nog moeilijk te achterhalen.

Symptomen van een othaematoom

Bij een bloedoor zien we duidelijk dat de oorschelp of een deel van de oorschelp een verdikking toont. Wanneer we lichtjes op het gezwollen deel drukken voelt het meestal aan alsof er een vloeibare substantie inzit. Het kan ook warmer aanvoelen. Het oor kan door de spanning op de huid en de druk op het kraakbeen pijnlijk zijn voor de hond als men eraan komt. Doordat er vaak een onderliggende oorzaak is van het bloedoor, is het van belang dat de dierenarts het volledige oor onderzoekt op eventuele ontstekingen of irritaties.

Hoe wordt de diagnose gesteld?

Meestal zal de dierenarts de diagnose stellen op basis van de uiterlijke verschijnselen aan het oor die hij/zij bij de hond kan zien. Bij een othaematoom is de hond in normale omstandigheden ook niet ziek. De hond heeft geen wondjes en heeft ook geen koorts.

Hoe wordt een bloedoor of othaematoom behandeld?

Het is belangrijk om bij een bloedoor altijd naar de dierenarts te gaan ook al zal hij niet altijd onmiddellijk ingrijpen maar eerst een beoordeling maken. De behandeling zal afhankelijk zijn van een aantal factoren namelijk de grootte van het hematoom, de plaats waar het zich bevindt, hoe lang het al aanwezig is en of het al eerder behandeld werd.

In eerste instantie moet het oor vollopen met bloed. Dit kan ongeveer tien dagen duren. Na ongeveer tien dagen zal de bloeding in het oor gestopt zijn en kan er een behandeling overwogen worden. Er zijn twee behandelingen mogelijk.

Het leegzuigen van de bloeduitstorting

Meestal gebeurt deze methode zonder narcose. De bloeduitstorting wordt met een naaldje leeggezogen en nadien wordt er een depotpreparaat van een ontstekingsremmer in de holte ingespoten. Doordat het oor wordt aangeprikt is dit vaak vervelend voor de hond en moeilijker voor de dierenarts omdat de hond niet altijd blijft stil zitten. Deze methode is de goedkoopste maar heeft ook minder kans op slagen.

De operatieve ingreep

Deze methode is kostelijker maar heeft de meeste kans op slagen. Deze behandeling gebeurt volledig onder narcose. De dierenarts maakt een snede in de vorm van een langgerekte S aan de binnenzijde van de oorschelp. Door de opening die dan ontstaat wordt het bloed verwijderd waarna er verschillende enkelvoudige hechtingen worden gemaakt die door alle lagen van de oorschelp heen gaan. Op die manier kan de huid opnieuw aan het kraakbeen vastgroeien en worden bloedingen tegengegaan. Tenslotte krijgt de hond een kraag zodat hij niet aan zijn oor kan en wordt hij verder behandeld met pijnstillers. Na 21 dagen mogen de hechtingen eruit.

Mogelijke complicaties

Wanneer er te lang gewacht wordt met een correcte behandeling van een bloedoor, kan er een bloemkooloor of schrompeloor ontstaan. Hierbij verbeent het kraakbeen van de oorschelp door de slechte doorbloeding van het oor. Aan een verschrompeld oor kan niets meer gedaan worden. Dit kan voor het dier erg pijnlijk zijn en zorgen voor uitwendige oorontstekingen.

Af en toe kan er bij het leegzuigen van het bloedoor een secundaire infectie optreden waardoor er ook een abces ontstaat. In dit geval moet er overgegaan worden tot de operatieve ingreep.

Wat zijn de vooruitzichten bij een bloedoor?

Bij het leegzuigen van het bloedoor zien we heel vaak een recidief waardoor er verschillende keren behandeld moet worden. De bloeduitstorting keert terug waardoor de procedure herhaald moet worden. Indien het oor steeds blijft vollopen, moet er vaak uiteindelijk toch geopereerd worden.

Na de operatie is de prognose goed. Bij de meeste honden herstellen de oren goed. Af en toe zien we een vervorming aan het oor.