mijn kijk op

De schandalige bio-industrie: Onze kippen

Waar kip vroeger een delicatesse was, is het nu een gewone vleessoort. De pluimveehouderij is dan ook de grootste sector binnen de bio-industrie: een harde bedrijfstak die over de ruggen van de dieren nog steeds groeiende is. Het is een massaproductie van vlees en dierproducten op een zeer hoog tempo. Nog altijd is het gewoon dat hulpeloze dieren zoals kippen, massaal worden opgesloten, vetgemest of juist uitgehongerd. Aan het einde van hun belabberde leventje op een oppervlak van een A4-tje wacht de beestjes de doodstraf.

Leefomstandigheden van de kip

Een kip is wezenlijk een sociaal levend dier dat leeft in kleine groepjes van een haan, enkele hennen en kuikens. In de groep heerst een rangorde. De dieren kennen elkaar en respecteren de sterkste van de groep. De haan verdedigt zijn hennen en zijn territorium tegen indringers en waarschuwt voor gevaar. Hij lokt de hennen naar voedsel en naar de slaapplaats. Kippen hebben voldoende ruimte nodig om te kunnen bewegen en de vleugels uit te slaan. Strooisel is essentieel, het wordt gebruikt voor stofbaden, pikken en krabben. Stofbaden zijn nodig om de veren schoon te houden. Kippen brengen in de vrije natuur de nacht door in bomen waar ze hoog en veilig zitten. In gevangenschap rusten de kippen ’s nachts graag op een verhoogde zitstok. Hennen hebben de behoefte om hun eieren in een beschutte, veilige ruimte te leggen. Een legnest is hiervoor geschikt. Deze leefomstandigheden gelden helaas niet voor alle kippen. Integendeel.

Vleeskippen

....kip, kipfilet, drumsticks, kiprollade, kipvleugeltjes, kipkarbonade, kipsaté, kiploempia, viandellen, gerookte kip, kippenpoot, kippensoep, kipbouillon, kipnuggets, kipragout, cordon bleu, kipschnitzel, kippenlever, kipgehakt....
Van alle dieren in de bio-industrie komen de vleeskippen het meest voor. Vleeskippen oftewel vleeskuikens leven slechts kort en worden al snel geslacht. In Europa leven en sterven jaarlijks miljarden vleeskippen in een dubieuze sector: de bio-industrie. Het leven van deze vleeskippen in de bio-industrie is stuitend. De dieren zitten dicht op elkaar, meestal met zijn vijven in een draadkooi in overvolle stallen, en veel dieren groeien zo snel dat hun pootjes hun gewicht niet meer kunnen dragen en ze letterlijk door hun poten zakken. Daglicht krijgen ze niet te zien. Elke kip heeft circa een velletje A4 aan ruimte ter beschikking.

Vetmesten en doodgroeien

Hoe gaat het in zijn werk: eieren worden machinaal uitgebroed. Een kuikentje zal zijn moeder dus nooit zien. Na het uitbroeden worden de donzige kuikentjes in kratten vervoerd naar een mesterij. Daar zit het machteloze diertje met nog twintig soortgenoten op een vierkante meter in een donkere schuur. Normaal kippengedrag is ondenkbaar. Na zes weken is het pluizige kuikentje vetgemest en veranderd in een homp vlees van ruim twee kilo, zoals een kleuter in een volwassen lichaam. Dit is dus zeker twee keer zo zwaar als normaal. Deze onnatuurlijke groei levert veel problemen op, zoals erg pijnlijke gewrichtsontstekingen en borstblaren. Miljoenen kuikens sterven nog voordat ze de slachtleeftijd hebben gehaald: ze groeien letterlijk dood.

Genadeloze toestanden

De vangst is ruw en voor de dieren een verschrikking. Een aanzienlijk aantal kippen breekt of kneust vleugels of poten. Eenmaal in de slachterij wordt het dier met een elektrische schok van 100 Volt verdoofd om bloeduitstortingen (lelijke plekjes in het vlees) te voorkomen. Deze zijn te zien aan typische plekjes in bijvoorbeeld kipfilet. Onderzoek wijst echter uit dat minimaal 150 Volt nodig is voor een goede verdoving. De meeste kippen zijn nog bij bewustzijn op het moment dat hun nek machinaal wordt doorgesneden. De moederkippen bestaan enkel voor de fok en dus niet voor snelle groei. Ze krijgen een permanent hongerdieet om hun groei te remmen. Na zo'n zeventien maanden honger lijden worden zij verwerkt in de soep, de zogenaamde soepkippen. Jaarlijks worden er in Nederland op deze manier 574 miljoen (2015) donzige kuikens geslacht, per dag is dat anderhalf miljoen. Kipfilet lijkt misschien prettig mager en goed voor de lijn, maar in werkelijkheid is het een 'opgeblazen' sponzig stuk vlees dat meer water bevat dan voeding.

Legkippen

.... eieren....
In ons land bevinden zich 46 miljoen legkippen (2016). De legkip wordt, net als alle andere dieren in de bio-industrie, beschouwd als een minderwaardig schepsel, een consumptieproduct. Voor een legkip geen familieleven of zelfs maar een moeder die haar kind liefde geeft. Het volgende is er wel:

• Broedmachines
• Kuikensorteerders
• Snavelkapmachines
• Lopende banden voor het voer en de eieren
• Slachtmachines
• Kuikenvegers

Naar de legbatterij

Direct na de geboorte worden alle haantjes uitgesorteerd en vergast of levend vermalen. Op jaarbasis gaat dit om zeker 45 miljoen eendagskuikens. De hennetjes leven eerst zestien weken in een 'opfokbedrijf', waarna ze worden gevangen en vervoerd naar een legbatterij of scharrelhal. Tijdens de ruwe en martelende vangst worden veel botten gebroken. Van alle vrouwtjes (behalve die in de biologische sector) wordt de snavel geknipt of afgebrand, wat vergelijkbaar is met het knippen van de tanden inclusief wortelkanaal.

In een legbatterij heeft de kip minder dan een A4’tje ruimte. Het voer komt via een lopende band naar de kip toe. De basisbehoeften van de kip, namelijk lekker scharrelen, het nemen van een stofbad, het gebruik van legnest of zitstok, enz. is ze ontnomen. Alles moet goedkoop en snel, ruimte is schaars. Vele uren kunstlicht stimuleren de Nederlandse kippen tot het leggen van wel 10,4 miljard (2013) eieren per jaar. Daglicht is er niet bij. De kip moet haar eieren op draadgaas leggen. Dit levert stress op omdat het meelijwekkende dier van nature een nest wil maken. Frustratie en onderlinge irritatie veroorzaken pikgedrag en zelfs levend kannibalisme. Velen overlijden vroegtijdig door ziekten, pikkerij en de weerzinwekkende vangstmethode.

Verbluffend dierenleed

De scharrelkip heeft ongeveer twee A4’tjes tot haar beschikking. Deze dieren leven in een stal maar zijn ook verstoken van daglicht. De 'gelukkige' kip van het vrije uitloop-type of het grasei-type heeft vier A4'tjes ter beschikking waaronder wat buitenlucht. Ruim een jaar en 300 eieren later is de kip “op”. Ze wordt op ruwe wijze gevangen en vervolgens verwerkt tot ‘soepkip’. De pijn en stress die het dier hierbij heeft is enorm. Op elk ei wordt een code geprint. Het begincijfer geeft de huisvesting aan: van 3 (kooi-ei) tot 0 (biologisch ei). Hoe hoger het getal, hoe ernstiger het dierenleed. Over het algemeen zijn steeds meer mensen zich er van bewust dat alleen de eieren met een 0-getal aanvaardbaar zijn.

“I did not become a vegetarian for my health, I did it for the health of the chickens.” ~ Isaac Bashevis Singer