Leven in de Grand Canyon

Hoewel het canyonlandschap er op het eerste gezicht doods en kaal uitziet, is het rijk aan flora en fauna. Zo komen in de droge, hete diepte diverse woestijndieren voor zoals gevlekte stinkdieren, gele schorpioenen en renhagedissen. De planten zijn vertegenwoordigd door bolcactussen en mesquitebomen.

Menselijk leven in de Grand Canyon

Minstens 4000 jaar geleden leefden er al jagers in de canyon en omstreeks 1000 na Christus woonden er Pueblo-Indianen in rotswoningen. De voorouders van de huidige bevolkingsgroep kwamen 150 jaar daarna. De hedendaagse inheemse bevolking van de Grand Canyon wordt steeds kleiner in aantal. De laatste oorspronkelijke bewoners zijn de Havasupai-Indianen, die in een van de meest afgelegen reservaten van de Verenigde Staten leven (in de Havasu Canyon).

Hedendaagse Grand Canyon zoogdieren

Onder de zoogdieren komt de Kaibab-eekhoorn met zijn pluimoren alleen voor aan de noordkant van de Grand Canyon en de Albert-eekhoorn alleen aan de warmere zuidkant. De koelere canyonwanden zijn het domein van de grijze Arizonavos en de gestreepte rotseekhoorns. In de bergen leven ook lynxen, maar die worden steeds zeldzamer.

Bezoek van de eerste Europeanen

De eerste Europeanen die dit bizarre landschap zagen waren waarschijnlijk Francisco de Coronado (een Spaanse caballero) en zijn 300 mannen. Zij kwamen in 1540 naar dit gebied om er goud te zoeken. Francisco stuurde een van zijn kapiteins erop uit om een meer westelijk gelegen rivier te onderzoeken. Deze rivier maakte een donderend geraas. Vergeefs zocht de patrouille drie dagen lang naar een pad om af te dalen. Had het hun gelukt zo'n pad te vinden, dan zouden ze versteld gestaan hebben van de afmetingen, want van bovenaf hadden ze de canyon op amper 2 meter breed geschat.

Luitenant Joseph Christmas Ives leidde meer dan driehonderd jaar later (in 1858) een verkenningsexpeditie in het noordwesten van Arizona. Hij voer vanaf de Golf van Californie twee hete maanden lang de Colorado op. Uiteindelijk werd het water zo verraderlijk dat hij het schip verliet en zijn soldaten verder voerde over land. Aan de zuidkant van wat Joseph
de 'Grote Canon van de Colorado' noemde, reed hij op een muilezel over een richel die 'op een decimeter afstand van een 300 meter diepe afgrond liep, met aan de andere kant een vrijwel loodrechte wand die ik bijna raakte met mijn knie'.

Hoewel de grootse, uitgestrekte Grand Canyon sedert dien al veel bewondering oogste, leek Joseph niet erg onder de indruk van wat hij zag en zei: "Wij zijn de eerste en waarschijnlijk ook de laatste blanken die in dit schrale oord voet hebben gezet. Het ziet ernaar uit dat de Colorado voorbestemd is het grootste deel van haar eenzame en majestueuze weg alleen en ongestoord te vervolgen". Het tegendeel bleek waar.

Interessantste bezienswaardigheid in Noord-Amerika

De Colorado en de Grand Canyon gelden als interessantste bezienswaardigheden. Van de Mooney Falls (een van de drie in de Havasu Creek voorkomenden watervallen) die 60 meter hoog is en waarvan het sprankelende water terecht komt in een kristalheldere turkooizen poel, via het onrustige vaarwater van de Coloradorivier die in de kloof 200 stroomversnellingen telt over een lengte van 400 km (en die voor de aanleg van de Glen Canyon Dam uiterst gevaarlijk waren) tot de kleurenpracht van de kloofwanden. Een kleurenpracht die ontstaat door chemische reacties van lucht en water met de mineralen in de ruim 20 steenlagen van de kloofwanden en deze wanden hun karakteristieke kleur geven. Door de lichtval komen er diverse mysterieuze vormen uit de schaduw naar voren en lichten de kleuren op, varierend van zwart en olijfgroen tot bruinrood, oranje, roze en zachtgeel. Prachtig.