De Narwal, eenhoorn van de zee: een bijzondere walvissoort

De narwal, eenhoorn van de zee is een prachtig zoogdier met een fabelachtige hoorn. Deze walvissoort spreekt tot de verbeelding. Heel lang wist niemand precies waar deze slagtand voor dient maar onderzoekers hebben een tip van de sluier kunnen oplichten. Deze prachtige walvissoort leeft in de zeeën rondom de Noordpool en heeft net zoals vele andere dieren die daar leven, last van de smeltende poolkap.

• Hoe ziet de narwal, eenhoorn van de zee, eruit?
• De slagtand van de narwal
• Waar leeft deze walvissoort?
• Het gezinsleven van de narwal
• Wat zijn de natuurlijke vijanden van de narwal?

Hoe ziet de narwal, eenhoorn van de zee, eruit?

De narwal is een walvissoort en behoort tot de familie van de dolfijnen. Volwassen dieren hebben een donkere rug en een witte buik. Een pasgeboren kalfje heeft een grijs of grijsbruine kleur met stippels. Als de dieren ouder worden krijgen zij een steeds lichtere kleur. Het meest kenmerkend aan de narwal is de slagtand, de zogenaamde eenhoorn.

De slagtand van de narwal

Niet alle narwals hebben een slagtand, meestal hebben alleen de mannetjes zo'n prachtige hoorn. Deze slagtand is een tand die vanuit de mond doorgroeit. Ze kan wel meer dan drie meter lang worden. Heel lang wist men niet waar deze slagtand precies voor werd gebruikt. Eerst dacht men dat deze alleen werd gebruikt om te vechten met andere mannetjes. Uit onderzoek is echter gebleken dat de slagtand heel gevoelig is omdat er miljoenen zenuwtunnels in zijn te vinden. Hiermee kan de narwal onder andere verschillen in temperatuur, waterdruk, samenstelling van water en lucht waarnemen. Hoogstwaarschijnlijk kan hij nog veel meer informatie tot zich nemen met deze unieke slagtand en dat geeft hem een soort extra zintuig. Men heeft ontdekt dat narwals zelfs kunnen vissen met hun slagtand. In zeldzame gevallen heeft een mannetje twee slagtanden omdat beide tanden in de mond zijn uitgegroeid tot een slagtand.

Waar leeft deze walvissoort?

De narwal leeft in het gebied rondom de Noordpool en dan vooral tussen Canada en Groenland, rondom IJsland, tussen Noorwegen en Rusland. De narwal is een kwetsbare walvissoort en heeft net zoals heel veel dieren te lijden van de smeltende poolkap. Deze prachtige zoogdieren leven voornamelijk in gebieden met heel veel zee-ijs en aangezien dat zienderogen verdwijnt hebben zij het moeilijk. Deze gebieden zijn niet alleen rijk aan vis maar hier kunnen ze zich ook verschuilen voor hun natuurlijke vijand: de orka. De orka komt met zijn grote rugvin namelijk niet graag in gebieden met zee-ijs. Meer dan 100 jaar geleden is er in Nederland op gruwelijke wijze een narwal gevangen.

Het gezinsleven van de narwal

Narwals zijn net zoals alle walvissoorten zoogdieren. Ze paren in het voorjaar, tussen maart en mei. Een vrouwtje draagt het kalf 15 maanden. Ze krijgt meestal maar één kalfje dat geboren wordt in juli of augustus. Een enkele keer baart ze een tweeling. Ze zoogt het kalf een lange tijd, minimaal een jaar maar vaak zelfs twee jaar. De narwals leven gewoonlijk in groepen van 2 tot 20 dieren. Dat kunnen groepen zijn van alleen vrouwtjes met jongen, alleen jong volwassen mannetjes of groepen volwassen mannetjes. Tijdens migratietochten of het foerageren kunnen groepen echter uitgroeien tot vele honderden dieren. Vaak maken beloega's (ook een walvissoort) ook deel uit van zo'n grote groep reizende narwals. De narwal wordt ongeveer 30 tot 55 jaar oud. In 2017 schatte het WNF dat er nog ongeveer 100.000 narwals zijn.

Wat zijn de natuurlijke vijanden van de narwal?

Zoals hierboven al vermeld zijn orka's een natuurlijke vijand van de narwal. Ook de ijsbeer, de Groenlandse haai en soms zelfs een walrus mag graag op de narwal jagen. Maar de grootste bedreiging komt toch van de mens door het aantasten van het milieu én door de jacht op deze prachtige dieren. De slagtand was en is nog steeds een gewild object met een mythische betekenis. Men dacht vroeger namelijk dat de slagtand bijzondere medicinale krachten had om bijvoorbeeld gif te neutraliseren. Hopelijk kan het tij gekeerd worden door het milieu te beschermen en kan de narwal zich intussen zo aanpassen dat ze blijft bestaan.