mijn kijk op

De schandalige bio-industrie: Onze eenden en ganzen

De meeste eenden in Nederland hebben het uitzonderlijk slecht. Ze leven binnen in akelige schuren met veel te grote aantallen per vierkante meter, zonder waterpoel om hun natuurlijke gedrag te kunnen vertonen. En dat terwijl water prioriteit is voor een eend. Gelukkig eten we in het dagelijks leven nauwelijks eend maar als je naar een Chinees restaurant gaat, is 'peking eend' een specialiteit. Is het onwetendheid, desinteresse of gewoon economisch belang?

Onze eenden in de bio-industrie

..... peking eend, eendenborst, ganzenleverpastei....

Noodzaak van water

Het is haast niet te geloven maar de meeste eenden in Nederland, maar liefst 930.000 (2017), zitten binnen in grote schuren en zien nooit de buitenlucht. Van natuurlijk gedrag is hierdoor geen sprake. Een eend heeft een natuurlijke behoefte aan water. Om er eten te vinden, erin te zwemmen, zich te poetsen en zich voort te planten. Het zijn alleseters die zowel op het land als in het water eten vinden. Een eend steekt zijn kop in het water en filtert met zijn snavel voedseldelen uit water op. De snavel is heel gevoelig en wordt mede gebruikt om het vet uit hun vetklier bij de staart te verspreiden over hun veren, zodat ze niet nat kunnen worden en in het water zouden zakken. In het broedseizoen leven eenden in vaste paren die meestal een paar jaar bij elkaar blijven. De vrouwtjeseend legt acht tot tien eieren per keer en het uitbroeden duurt vier weken. Normaal gesproken krijgen ze jaarlijks twee a drie nesten.

Afwijkend gedrag

De eenden bevinden zich op betonnen vloeren, met of zonder stro. Ze vertonen afwijkend gedrag en pikken op elkaar in. Gelukkig is de gewoonte om de snavels te knippen, wat zeer pijnlijk is voor de eend, vanaf 2006 verboden. Als eenden niet voldoende water hebben krijgen ze evenwichtsstoornissen en gebreken aan de pootjes wegens de pijnlijke roostervloer. Ze kunnen zich niet wassen, ze raken vervuild en mede daardoor komen er veel ziekten voor. Door ook nog eens eenzijdig te selecteren op groei en gewicht worden eenden steeds zwaarder wat ook weer de pootproblemen doet toenemen. Samenvattend kan men stellen dat de huidige manier van eenden houden, t.w. in de bio-industrie, zeer dieronvriendelijk is.

Vetmesten voor de slacht

Normaal bewegen is er niet bij. In de eerste drie weken zitten ze met zo'n twintig eenden op een vierkante meter op een roostervloer. Als de dieren zijn vetgemest zitten er circa vijf eenden op een metertje. Na zeven weken wegen de eenden ruim drie kilo en zijn ze rijp voor de slacht. Een klein deel wordt gehouden voor de eieren, wat inhoudt dat ze in twee keer veertig weken tijd ongeveer 440 eieren moeten produceren, waarna ook de slacht volgt. De eendenstapel liep tussen 2000 en 2005 terug, maar nam daarna weer toe. Eenden worden voornamelijk geëxporteerd naar het buitenland of geserveerd in Chinese restaurants. Per jaar worden er 8 miljoen eenden (2017) geslacht in Nederland.

Foie gras

Eenden worden ook gebruikt voor productie van 'foie gras', vervette eenden- of ganzenlever. In ons land mag dit om dierenwelzijnsredenen niet worden gemaakt, maar wel gegeten en verkocht (46.500 kilo per jaar) (2017). We importeren het zogenaamde luxe product uit Frankrijk. Voor dit product krijgen de eenden en ganzen twee- tot driemaal daags hun maag volgepompt met maïsbrij. Dit gebeurt door een trechter of lange buis van maar liefst 28 cm via de keel rechtstreeks in de maag te proppen. De vette pap wordt hiermede in de voormaag gepompt. Dit dwangvoederen gaat gepaard met veel dierenleed. In drie weken tijd ontstaat een zieke lever die is opgezwollen tot tienmaal haar gezonde omvang.

Martelingen

Jaarlijks ondergaan in Frankrijk meer dan 37 miljoen hulpeloze eenden (2017) en 0,7 miljoen onschuldige ganzen (2017) deze afgrijselijke marteling met angst, pijn en ernstige ademhalingsproblemen. Veel eenden en ganzen raken gewond aan hals en strot en lopen infecties en botbreuken op. Meer dan eens raakt de slokdarm van het arme dier geperforeerd door de stalen buis. Bij de slacht blijkt dat 30 tot 70% van de dieren botbreuken, ernstige verwondingen of infecties heeft. Deze routineuze praktijken zijn nog steeds heel gewoon. De voor deze folteringen verantwoordelijke medewerkers hebben geen oog voor dierenwelzijn, maar wel voor geld. Immers, zij voelen zich geroepen om omwille van een salaris onschuldige en doodsbange dieren ernstig te mishandelen.

“Eat vegetables and fear no creditors, rather than eat duck and hide”